________________ 200 મહષિ મેતારજ બિચારી પરલેક–પ્રયાણ કરી ગઈ. બેટા, તારું એકેએક અવયવ મારા હાડમાંસનું છે. નથી ઈચ્છતી કે મને માયા મેહ વળગે ને તારું ભવિષ્ય ઘેરું બને પણ વેળાવેળાએ મારું મન મારું નથી રહેતું ! તારી પાછળ ઘસડાય છે. તારા એષ્ટિની લાલી ને તારા દેહની સુરખીને ચુમી લેવાનું મન થાય છે. અરેરે ! નંદા તને લઈ ગઈએ વેળા બેટા, તારા દેહ પર હાથ ફેરવવા જેટલી ય સ્વસ્થતા મારામાં નહોતી. વર્ષો બાદ આજે એ આકાંક્ષા મનને ઘેરી વળી છે. માને અધિકાર ! જનેતાનો હક્ક ! " ' વિરૂપા આગળ કઈ બેલી શકી.એ દોડીને મેતાર્યને ભેટી પડી. મેતાર્યો પણ વિરૂપાના સ્કંધ પર મસ્તક અવલંબતાં એટલું જ કહ્યું મા !" “બેટા ! " ને વિરૂપ ઘેલી બની મેતાર્યના લસ્થળને ચૂમી રહી. પરવશતાની એક ક્ષણ! જીવનની એક મધુરી પળ ! દૂર આંબાવાડીયામાં કેયલો જાણે નાચી ઊઠી. ઉપર નમંડળમાં જાણે તારકે આશ્ચર્યમુગ્ધ બની નીરખી રહ્યા. મોહપાશની એક ઉત્કટ ક્ષણ પસાર થઈ ગઈને વિરૂપા સ્વસ્થ થઈ ગઈ કેને ભેટે છે! કોને આલિંગે છે? વિરૂપા, જાત સંભાર ! સ્થિતિ ને સમય વિચાર ! રાજગૃહીના ધનકુબેર, મગધરાજના પ્રિયપાત્ર, મહામાત્યના મિત્ર, અરે, આવતીકાલે સાત સાત સુંદરીઓના ભરથાર બનનાર સાથે આ કેવી ચેષ્ટાઓ ! વિરૂપા આ બધી ઘટનાને વિચાર કરતી ધ્રુજી રહી હતી. પોતે કેવું કાર્ય કર્યું એની કલ્પનાથી વિવશ બની રહી હતી. મેતાર્ય પણ હવે શાન્ત થયો હતો. એણે કપિલપ્રદેશ પર છવાયેલી સ્નિગ્ધતા લૂછતાં કહ્યું
