________________ હાથતાળી 163 પ્રજા અનેક જાતના તર્કવિતર્ક કરતી રાહ જોવા લાગી. મહામાત્ય અભયે સૈન્ય સાથે ગંગાતટે પડાવ નાખ્યો હતે. પલ્લીવાસીઓ અત્યંત ગેલમાં હતા. સૈનિકે આ નવી જાતની શંકાથી વ્યગ્ર બની રહ્યા હતા, ને તેઓને પુરુષાર્થ આમ એળે ચાલ્યો જાય એ તેમને રૂચતું નહોતું. સહુ કાગના ડોળે મેતારજ ને માતંગની રાહ જોતા હતા. માતંગ તે રોહિણેયના સ્વજનોમાંને એક હતો. એણે બાળપણથી એને નિહાળ્યું હતું. મેતાર્યને પણ રાજગૃહીની લૂંટમાં એને પૂરત પરિચય થયો હતો. મેતારજ અને માતંગ બંને ટૂંક સમયમાં અ ખેલાવતા છાવણીમાં આવી પહોંચ્યા. તેઓના આવતાની સાથે જ મહામંત્રીએ વેશધારી રોહિણેયને સામે ઉપસ્થિત કર્યો. મેતારને શાંતિથી નજર નાખી ધીરેથી મસ્તક હલાવી ઈનકાર ભ, પણ માતંગ તે ખડખડાટ હસી પડ્યો. “અરે, આ તે રહિણેયને વફાદાર સાથી કેયૂર! " “કેયૂરે મને છેતર્યો? દગો ! એને કૂતરાને મોતે મરવું પડશે.” છોભીલા પડેલા મહામાત્યનો ક્રોધ ભર્યો અવાજ ગમ્યું. ભલભલાને ગભરાવી મૂકે એવો આ પડકાર હત; પણ જાણે કેયૂર પર કશી જ અસર નહતી. મંત્રીરાજ, મહારાજ રોહિણેયની સલામતી માટે ગમે તેવા ક્રૂર મતથી પણ કેયૂર ડરતો નથી. અને વળી વિચાર તે કરે કે જ્યારે મેં મહારાજ રહિણેયનો આ ઉષ્ણીષ પહેર્યો ત્યારે હું કંઈ મોજ માણવા મેદાને પડતે નથીઃ પણ એક મગધના સમર્થ વીર સામે બકરી બાંધું છું એનું મને પૂરેપૂરું ભાન નહિ હેય? શસ્ત્રોથી ન ડરનાર શોથી ડરશેઃ એમ માનો છે મંત્રી રાજ?” કેયુર પૂર્ણ સ્વસ્થતાથી
