________________ કીતિ ને કાંચન 101 “તને નહિ મરાય! રોહિણેય સ્ત્રીને અવષ્ય ગણે છે !" અને એવી કુળનીતિમાં માનનાર રહિણે જોયું કે જ્યારે આ હઠીલી સ્ત્રી એક તસુ પણ ખસવા આનાકાની કરે છે, ત્યારે એ મુંઝાયો. વખત ઓછો હતો. નાસી ન છૂટાય તો વાત ભારે થઈ પડે તેમ હતી. એણે વીજળીની ઝડપે નિશ્ચય કર્યો. છરે પાછો કમર પર નાખે ને આંખના પલકારામાં કૂબાઓ વટાવી ગિરિકંદરાઓમાં સમાઈ ગયો. જેઓ સાજા સારા રહેવા પામ્યા હતા, તે લૂંટારાઓ પણ નાસી છૂટ્યા ! મેતાર્થે આ સ્ત્રીને સંવાદ સાંભળ્યો હતો, પણ ધીરેધીરે તેની સમજશક્તિ ઓસરી રહી હતી. એની આંખે અંધારાં આવી રહયાં હતાં. એ લથડ્યો. પણ કઈ બે સુંવાળા હાથાએ એને ઝીલી લીધે. એ વિરૂપા હતી ઝીલીને એ ઘરમાં લઈ ગઈ. એક સાદી પણ સુંવાળી પથારીમાં એને આસ્તેથી સુવાડવ્યો. એના ઝેરી ઘામાં લક્ષપાક તેલનાં પિતાં મૂક્યાં ને પાટા વીંટવા લાગી. મેતાર્ય મૂછમાં પદ પણ વિરૂપા હજી એકની સારવાર પૂરી કરી નહોતી રહી, ત્યાં રાજસેવકે ઘવાયેલા માતંગને ઉપાડીને આવ્યા. ખાટલામાં પડ્યો પડ્યો માતંગ દેકારા કરતે આવતે હતો. એનું ઝનૂન આથમ્યું નહોતું. માતંગની આ દશા જોઈ વિરૂપા બહાવરી જેવી થઈ ગઈ, પણ એણે સમય ઓળખી હિંમતને એકઠી કરી. માતંગને બીજી પથારી બનાવી સૂવાડ્યો. એના ઘા ધોયા, ને બધે પાટા બાંધ્યા. માતંગ હજી ય ઘાયલ વાઘની જેમ પડ્યો પડયો ગર્જના કરી રહ્યો હતો.
