________________ 110 મહર્ષિ મેતારજ વિરૂપા કંઈ નિશ્ચય ન કરી શકતી. એ બહાવરી બની ઘડીમાં માતંગ સામું જોતી, ઘડીમાં મેતાર્ય સામે! માતંગને જોતી ત્યારે એમ લાગતું કે જાણે જીવનમાં એથી વિશેષ કઈ પ્રિયજન એને નથી ! મેતાર્યને જોતી ત્યારે એમ ભાસતું કે જાણે આથી વધુ પ્રિય કોણ હોઈ શકે? કલ્પના પણ કેમ કરી શકાય? અચાનક મેતાર્યો પડખું ફેરવ્યું. ઘાયલ સ્કંધ દબાયો. વેદનાને તીંખારે ઝ. એણે ધીરેથી સીસકારો કર્યો મા ! " “હા બેટા !" વિરૂપા અચાનક જવાબ આપી બેઠી. બીજી ક્ષણે એ સાવધ બની ગઈ. ઊઠીને એના ઓશીકા પાસે આવીઃ ફરીથી મેતાર્યો વેદનામાં કહ્યું: મા ! " “હા, મેતાર્ય! હું વિરૂપા !" નહીં, મા !" લવારે કરતો હોય તેમ મેતાર્ય બબડ્યો, અને એણે મસ્તક પર ફરતા વિરૂપાના હાથને પકડી લીધે. વિરૂપાના હૃદયમાં અજબ મનોમંથન જાગ્યું. મેતા પકડેલા હાથમાંથી જાણે કેઈ અકળ મનોવ્યથા ઉત્પન્ન થઈ આખા દેહને ઘેરો લઈ રહી હતી. અચાનક ઊભી થયેલી આંધિમાં એ અટવાઈ પડી હતી. એના મનમાં અનેક તરંગો સાગરનાં ક્ષણજીવી મજાની જેમ જાગી જાગીને વાસ્તવિકતાની દીવાલ સાથે અફળાવા લાગ્યા. શા માટે મેતાર્ય મારે પુત્ર છે, એમ હવે છૂપાવવું ! કયા કારણે ધગધગતા આ હત્યને એના હદયથી ચાંપીને શાન્ત ન કરવું! કઈ બીકે એના અર્ધવિકસિત કારક પુષ્પ સમા આ ઓષ્ઠને ચૂમી ન
