________________ 130 મહર્ષિ મેતારજ હાથ જોડ્યા, અને મેતાર્ય તથા માતંગના કુશળ પૂછવા અંદર ચાલ્યા. મેતાર્ય પૂર્ણ શુદ્ધિમાં હતું. માતંગને હજી મૂછ વળી નહોતી. કુમાર, કુશળ છે ને ! મગધની કીર્તિ માટે પ્રાણ ન્યોછાવર કરનાર તમારા જેવા કુમારે માટે હું ખરેખર મગરૂર છું.” મેતાર્યો જવાબમાં સૂતા સૂતા હાથ જોડ્યા. વયમાં નાના છતાં ગુણમાં સમાન પિતાના મિત્રની આ દશા જોઈ મહાઅમાત્યે ઘા પર વિંટાળેલા પાટાઓ જોતાં જોતાં કહ્યું: “મહામાત્યના કાચા કારભાર પર લોકો હસે છે. મેતાર્ય, મારી લાજ તે રાખી.” “મગધની કીર્તિ ને મહામાત્ય ક્યાં જુદાં છે ! મેં મારી ફરજ બજાવી.” “હવે મહામાત્યે એની ફરજ બજાવવી રહે છે!” મગધરાજે પિતાની ઈચ્છાને વચ્ચે રજૂ કરી. અવશ્ય. પ્રજાની સમક્ષ હું પ્રતિજ્ઞા કરું છું, કે થોડાક દિવસમાં એ મદેન્મત્ત લૂંટારા રહિણેયને ન્યાયના સિંહાસન સમક્ષ રજૂ કરીશ. મગધની કીર્તિ સામે બાથ ભીડનારે પાતાળમાં હશે તે ત્યાંથી શોધી લાવીશ ને આકાશમાં હશે તે ત્યાંથી ઉપાડી લાવીશ.” ધનદત્ત શ્રેષ્ટિ ! તમારા પુત્રને બચાવનાર વિરૂપા ક્યાં છે?” મહારાજના આ શબ્દો સાથે આગળ ઊભેલું ટોળું ખસી ગયું. પાછળ શેઠાણુ પાસે વિરૂપા નત વદને ઊભી હતી. મહારાજને સામે ઊભેલા જોઈએણે ત્યાં ઊભા ઊભા મસ્તક નમાવી રજ મસ્તકે ચડાવી. માતંગને શોભે તેવી પત્ની છે. મગધની નારીઓ આવી જ હોય. વિરૂપા, તને ધન્યવાદ છે.”
