________________ 118 મહર્ષિ મેતારજ * 5 મુખઠાર આગળ ઊભા રહ્યા. બરાબર વખતે ચેટકપુત્રી આવી ને મહારાજાએ તે રથમાં બેસાડી રથ હાંકી મૂક્યો. પાછળ હેહા થઈ ને રાજા ચેટકને ખબર પડી ગઈ. તેઓએ પીછે પકડ્યું પણ તેમની ખબર લેવા મહામાત્ય અભય અને આપણું સૈન્ય તૈયાર જ હતું. મહારાજા તો રથ સાથે દૂર દૂર નીકળી ગયા. પણ ભાઈઓ, હવે ખરી મજાની વાત આવે છે. કાન દઈને સાંભળજો ' " શંભુએ એમાં વિશેષ રસ મૂકવા વાત અટકાવી. હા, હા, તું તે કહે જા ! અમે કાન ઘેર મૂકીને નથી આવ્યા !" મહારાજનો રથ તે ધમધમ કરતો ચાલ્યો જતો હતો. સવાર થયું ને ભાણ ઊગ્યો કે મહારાજે રથનો પડદો ઊંચકી કુંવરીને બોલાવીઃ “સુચેષ્ઠા !" કુંવરી કહેઃ “મહારાજ, મારું નામ ચલ્લણું ! હું એની નાની બેન છું, મારી બેન તે રત્નકરંડક લેવા ગઈ હતી ને આપે રથ હાંકી મૂઃ " મહારાજાએ સૌંદર્યના પુંજ સમી એ કુંવરીને નીરખતાં નીરખતાં કહ્યું: “હે મૃગલોચને ! મારો પ્રયાસ વ્યર્થ નથી ગયો. મારે મન તું પણ તેટલી જ સુંદર જણાય છે.” “વાહ વાહ, ખરે ઘાટ બન્યો. પછી શું થયું ?" “શું થાય ! સુચેષ્ઠા નહીં તે એની બેન સહી. મહારાજાએ તે એની સાથે ગાંધર્વ વિવાહ કર્યા.” અરે, પણ એમાં વધુ સુંદર કેણ?” એકને જુઓ ને એકને ભૂલ. આ તે એક કાંકરે બે પક્ષી માર્યા. મહારાજા ચેલણાને પણ પરણ્યા ને હવે સુચેષ્ઠા ક્યાં જવાની હતી? ભાઈઓ, એ તો કહ્યું છે ને કે વધુ ડાહ્યો વધુ ખરડાય! રાજા ચેટક કહેતો કે મારા હાથે કોઈ પુત્રપુત્રીનાં લગ્ન નહીં કરું! હવે હાથે ન કર્યા તે હૈયે વાગ્યાં ને ! એ તો એકની ય ના પાડતે હવે
