________________ 88 મહર્ષિ તારજ જોયું તે નગરનાં અનેક લકે ટોળે મળેલાં છે. શેઠાણ, કુમાર મેતાર્ય, મહામાત્ય અભય, માતંગ, અને બીજાં ઘણું ઘણું–જેની લાજશરમ રાખવી પડે એવા એવા અનેક સામે ઊભા છે. અને પોતે બેશરમ બનીને, અસ્તવ્યસ્ત હાલતમાં સામે બેઠી છે. પાસે અનેક પ્રકારની એના વિષે ચર્ચાઓ ચાલી રહી છે. વિરૂપાએ કાન માંડ્યા. કુમાર મેતાર્ય મહામાત્યને કહી રહ્યા હતા મારી માતાની સખી છે. બન્ને વચ્ચે ખૂબ પ્રેમ છે. અને એટલે જ પ્રેમ એને મારા પ્રત્યે છે. “મારો લાલ” એ સિવાય મને કદી સંબોધતી નથી. માતંગની પત્ની છે.” માતંગની પત્ની છે? એ તો એવી હોય જ ને ! માતંગ તો લાવંત મયૂર છે, એની પત્ની એવી જ હોય ! કુમાર, શકુળમાં જન્મ લીધે એટલે માનવી કંઈ આત્મા, હદય કે મનોભાવ એઈ નાખે છે? મને તે આવાં લોકોને જોઉં છું ને આ જાતિબંધને એક જાળ લાગે છે. હું તે સહેજ વિચાર કરું છું, જરા ઊંડે ઊતરું છું કે જ્ઞાતપુત્રના ઉપદેશને જ બધે સાક્ષાત્કાર થાય છે.” વાર્તાલાપ તે લાંબો ચાલ્યો, પણ આટલા જ શબ્દો વિરૂપાના શ્રવણપટ પર અથડાયા. એ શરમાઈ ગઈ ને તરત ઊભી થઈ નીચું મેં કરી ઝડપથી મેદનીની બહાર નીકળી અદશ્ય થઈ ગઈ ધીરે ધીરે સહુ વિખરાયાં. શિબિરમાં બેસતાં બેસતાં શેઠાણીએ માતંગને કહ્યું “બરાબર સારવાર કરજે, અને મને એની તબિયતના ખબર આપજે! વેલ્લની જરૂર હોય તે મોકલું !" " ના રે, શેઠાણ બા! માતંગ પોતે વેદને વૈદ્ય હોય ત્યાં એને ઘેર બીજો વેવ વો! કઈ કૂડી નજર લાગેલી, એટલે આમ
