________________ રોહિણેય 47 દેવામાં ધ્યાન જોડી દેજે! રોહિણેય જે તમારે એ અમારો. એની ચિંતા ન કરશો.” માતંગના આ શબ્દએ દાદાના મેં પર એક ટૂંકુ હાસ્ય જમાવ્યું, પણ એ છેલ્લું હાસ્ય હતું. જીવનભરને જોદ્ધો છેલ્લી ઊંધમાં પિોઢી ગયો. રોહિણેયના આક્રંદથી આખી પલ્લી ગાજી ઊઠી. તસતસતી યુવાનીવાળા રેહિણેયને વૃદ્ધ દાદાને વિયોગ ક્ષણભરને માટે બેબાકળો બનાવી રહ્યો. સહુએ એકઠાં મળીને દાદાનો ઉત્તર સંસ્કાર કર્યો. ધીરે ધીરે વખત જતો ચાલ્યો તેમ તેમ ગમગીની ઓછી થતી ચાલી. રોહિણેય હવે પિતાના ધંધાના પ્રસ્થાન માટે તૈયારી કરી રહ્યો હતે. એને કેાઈ અજબ પરાક્રમ કરવાની તાલાવેલી લાગી હતી, પણ ઘણા દિવસથી એને દેશની કોઈ માહિતી મળી નહોતી. વૈભાર પર્વતની ગિરિમાળાઓ અભેદ્ય હતી, અને એથી ય અભેદ્ય હતી એની કિલ્લેબંધી? એ તરફના માર્ગ ઉજજડ હતા. સાર્થવાહે ત્યાંથી કદી નીકળતા નહિ, અને નીકળતા તે સહીસલામત ભાગ્યે જ પહોંચતા. એમને પણ આ વનના બેતાજ બાદશાહને નજરાણું ધરવું પડતું. રાજા બિમ્બિસારના અનેક યોદ્ધાઓ પણ અહીં આવી જીવ જોખમમાં મૂકીને નાસી છૂટેલા. આટઆટલી કિલ્લેબંધી છતાં રોહિણેયને ઓછી ચિંતા નહોતી. એક પણ લૂંટ કે એક પણ ધાડ પાડતાં પહેલાં એને રાજ્યના બધા સમાચારોથી વાકેફ બનવું પડતું. નવા સમાચારો માટે આજે એ એકલે જ બહાર નીકળવાનો હતો. એની આખી પલ્લી તે જુદા જુદા વનવિહારો ને વનનૃત્યોમાં મશગૂલ હતી. સૂરજ મહારાજે પોતાની તમામ કળા સંકેલી લઈ, વૈભારગિરિની શિખરમાળાને કસુંબલ રંગે રંગી લીધી કે રોહિણેય પિતાના રહેઠાણ
