________________ 58 મહષિ મેતારજ પ્રાઢ યૌવના દેવદત્તા કઈ રસિક પુરુષને અધીર યૌવના લાગે તેવો આ સ્વાભાવિક સંજોગ હતું, પણ પેલો સાર્થવાહ હજી ય સ્તબ્ધ હતો, સ્વસ્થ હતો. અરે, પેલું શું છે?” એમ કહેતે સાર્થવાહ પીઠિકા પરથી ઊભો થઈ પાસે પડેલી બીજી પીઠિકા તરફ ધસી ગયે. એ તે સુવર્ણમસ્યા છે. બહુ દૂર દેશથી ઘણું મૂલ્ય મંગાવેલ છે.” બે લાગે છે.” “જેડી વગર જગતમાં છવાય કેમ! સાર્થવાહ, એ નર-માદા છે, આવી ચાંદનીમાં ન જાણે શું ગેલ કરતાં હશે.” આ શબ્દોમાં કેફ હતે. અનંગરંગને સ્પષ્ટ ટંકાર હતો. છતાં આવા ભેગે પગના કોઈ પણ વાતાવરણથી એ પર ભાસતે હતે. . દેવદત્તા, વૈભારની ગિરિમાળાઓમાં સુવર્ણપવો ઊગે છે. એ પણ મંગાવીને આ કુંડને શોભાવ !" “વૈભાર તરફ જાઓ ત્યારે આજની સુંદર રાતની યાદ તરીકે એટલી ભેટ મોક્ષજે ને!” સાર્થવાહે કંઈ પણ પ્રત્યુત્તર ન આપતાં મુક્ત હાસ્ય કર્યું. સ્ફટિકનાં દ્વારમાંથી ચાંદની વધુ ને વધુ નિઝરતી હતી. જળકુંડનું સ્વચ્છ જળ દેવદત્તાના દેહ પરના વિધવિધ સુગંધીમય લેપોથી મઘમઘી ઊઠયું હતું, રાત હતી ને રસિયા હતા. સ્થળ હતું ને સહવાસ હત; પણ એ યુગલ ચક્રવાક ને ચક્રવાકીનું હતું. મેડી રાત સુધી મીઠી મીઠી વાત કરીને સાર્થવાહ ઊભો થયો ત્યારે રાત ઘણી વીતી ગઈ હતી.
