________________ 40 મહષિ મેતારાજ જતાં, પણ વિરૂપા નજીક આવી પહોંચી હતી. એ થોડે દૂર ઊભી રહી કુશળ પૂછવા લાગી. સુરૂપા, નજીક આવ !" શેઠાણીએ પ્રેમથી કહ્યું. એ અવાજમાં કંઈક જુદી મમતા હતી. સ્વજનોને આ મમતા ન ચી. “ના, બા, હું નજીક નહિ આવું. નજર લાગે.” “તારી નજર લાગે માટે જ તને બોલાવી છે. બરાબર તારી નજર લગાડજે !" વિરૂપા સંકેચાતી સંકેચાતી નજીક આવી. આટલાં સ્ત્રીપુરુષો વચ્ચે એ આવી છૂટ લેતાં શરમાતી હતી. પણ શેઠાણીએ તે શરમ, સંકોચ કે મર્યાદાનાં બંધને વેગળાં મૂક્યાં હતાં. શેઠાણીએ બાળકને ઉપાડી વિરૂપાના હાથમાં મૂકી દીધો. બધાં સ્વજને ચમકી ઊઠયાં. પણ વિરૂપાની મીટ બાળકના દેહ પર મંડાઈ ગઈ હતી. પિતાની જ સુંદર નાસિકા, ખીલતી કળી જેવા એ જ પોતાના છે, પણ ભાલપ્રદેશ માતંગના જેવો સહેજ ઉપસતે ! માતંગ ઘણીવાર વિરૂપાને કહે કે તારી કીકીમાં ખંજન પક્ષી નાચે છે. એવી જ કામણ કરનારી કીકીઓ આ બાળકની હતી. મેહની આ બે ક્ષણ વીતી–ન વીતી ત્યાં વિરૂપ સ્વસ્થ થઈ - ગઈ. પોતાની જાતને સંભાળી લેતાં બેલીઃ જુગ જુગ જીવો મારા લાલ ! બા, કેવી નમણું કાતિ ! મેં–નાક તે તમારા જેવાં જ છે. અને આ ભાલપ્રદેશ બરાબર શેઠ જેવો” “હવે એ વાત મૂક ને! તને નામ પાડવા બોલાવી છે કે ભાષણ કરવા. નામ પાડી દે ! "
