Book Title: Siddhachakra Varsh 03 - Pakshik From 1934 to 1935
Author(s): Ashoksagarsuri
Publisher: Siddhachakra Masik Punarmudran Samiti
View full book text
________________
૨૦૬
શ્રી સિદ્ધચક્ર
ફેબ્રુઆરિ-૩૫ તપસ્યામાં જો કે કવલાહારના નિષેધનો કે તેની પુદગલોને પકડાવતો જાય છે. આવી રીતનો અલ્પતાનો. માત્ર વિષય છે, તો પણ તે તપસ્યા તૈજસનો સ્વભાવ વિચારનાર મનુષ્ય આત્માની ત્રણે પ્રકારના આહારની ઉપાધિમાંથી આ જીવને અને તેની સાથેના આ તૈજસનો અનાદિતા હંમેશને માટે મુક્ત કરી શકે છે.
માનવામાં અંશે પણ આંચકો ખાશે નહિ. શરીરાદિ બંધનોનું કારણ પણ આહાર આહારથી શેષ સંજ્ઞાઓનો પ્રાદુર્ભાવ • સંસારના સ્વરૂપને સમજવાવાળા સજ્જન આ તૈજસ ભઠ્ઠીના તાપથી તડતડેલો જીવ વિચારશે તો માલમ પડશે કે દરેક જીવ અનાદિથી ખોરાકની હંમેશાં અભિલાષા કરે છે, અને તેથી ભવભ્રમણ કરતાં માત્ર ચાર વસ્તુના ચોકમાં જ એમ કહેવું પડે કે ઉપયોગે જીવ માત્રને ચાર સંજ્ઞા ચકચૂર થયેલો છે. આ ચાર વસ્તુના ચોકમાંથી
હોય તો પણ પ્રથમ પ્રવૃત્તિએ દરેક ભવમાં આવતો કોઇપણ ગતિવાળો કોઇપણ જીવ બહાર ગયેલો જ
જીવ આહાર સંજ્ઞાના શિખર ઉપર જ ખરી બેઠક નથી. આ ચોકરૂપે ચિતરાયેલી ચાર ચીજો એ જ
જમાવે છે, એટલે એમ કહીએ તો ચાલે કે જીવને ગણાય - ૧ આહાર, ર શરીર, ૩ ઈદ્રિય અને
મૈથુન આદિ સર્વ સંજ્ઞાઓ પ્રાદુર્ભાવ તે તે જીવે ૪ વિષયો. આ ચારના ચોકમાં ચકરાવા ખાતો
તૈજસાદિની પરાધીનતાને લીધે કરેલી આહાર
સંજ્ઞાના એટલે આહારની ઇચ્છાના પ્રબળ પ્રતાપે જીવ ખરી રીતે જો વિચાર કરે તો કેવળ આહારની
જ છે. જો કે સંસારી જીવ માત્રને આત્મદૃષ્ટિથી ઇચ્છાનો જ પ્રતાપ સમજશે, કેમકે ભવાંતરથી
સમજવાવાળો મનુષ્ય વિચારે તો શરીર એ જ આવેલો જીવ શરીર, ઇદ્રિય કે વિષય એ ત્રણની
સખત શાપનું સ્થાન અને કર્મરૂપી મહારાજાનું તરખટમાં તૃણ માત્ર જેટલી પણ તૃષ્ણા ધરાવતો
ભવરૂપી કેદખાનાનું પાંજરું છે. તે પાંજરારૂપે ન હતો તે જીવને તો ફક્ત આત્માની સાથે ગણાતા અને આત્માને પરાધીનતાની ધૂંસરીમાં અનાદિથી વળગેલી તેજસની ભટ્ટીના તાપે જ : ધકેલતા એવા શરીરની આત્માએ એક અંશે પણ આહાર કરવા તરફ ઈચ્છાવાળો કર્યો હતો. ઇચ્છા કરી ન હતી. આત્મા તો માત્ર તૈજસના તૈજસની અનાદિતા
તાપથી તડફડીયાં ખાઈને આહારની ઇચ્છાવાળો
થયો અને તેથી તેણે એ જ આહારાદિ આહાર કર્યા જગતમાં જોનારા જીવો જરૂર જાણી શકશે પણ તે ઓજઆહારાદિ આહારને કરવામાં પ્રવર્તેલા કે અગ્નિનો સ્વભાવ દાહ્યને આધારે રહેવાનો જીવને આહારમાંથી નીકળેલા મળભાગે તો કંઈ હોવા સાથે મૂળ દાહ્યનો નાશ કરી નવા નવા તેવી અડચણ કરી નહિ અગર તે આત્મા દાહ્યોને પકડવાનો છે, અને જ્યાં સુધી દાહ્યની મળભાગના જોરે તો બંધાઈ ગયો નહિ, પણ તે હયાતિ હોય ત્યાં સુધી જ દાહક એવા અગ્નિની કરેલા આહારમાંથી સજ્વરૂપે નીકળેલા રસભાગથી હયાતિ રહી શકે છે, અને જ્યારે દાહ્યનો સર્વથા તે આત્માને સ્વયં કેદી થવું પડ્યું. અર્થાત્ વગર અભાવ થઇ જાય છે ત્યારે તે દાહક એવો અરિન ઇચ્છાએ પણ માત્ર આહારની ઇચ્છાથી કરેલા તેનો પણ અભાવ થાય છે, તેવી રીતે આપાગમમાં આહારના પ્રતાપે સત્વને રસથી થયેલા શરીરની આત્માની સાથે રહેનારા તૈજસ તરીકે સિદ્ધ થયેલો
સંકડામણમાં આવવું પડયું અને તે શરીરની અને જગતમાં જઠરાગ્નિ તરીકે જાહેર થયેલો
સંકડામણ જ જીવને જીવનમરણના સ્થાનરૂપ થઈ તૈજસરૂપ ભઠ્ઠીનો અગ્નિ પણ ગ્રહણ કરેલા
પડી, અને દરેક ગતિમાં, દરેક ભવમાં તે જ શરીર પુદગલોને પરિણમાવતો જાય છે અને નવા નવા
સંકડામણમાં આયુષ્યના પર્યત સુધી રહેવું પડયું.
