________________
અથ : સ્વભાવમાં એટલે સહજ સ્વરૂપના આનંદમાં મગ્ન અને જગતના સ્વરૂપને યથાર્થ સ્વરૂપે જેનાર આત્માને અન્ય પદાર્થનું કર્તાપણું રહેતું નથી, પણ માત્ર સાક્ષીપણું જ બાકી રહે છે.
ભાવાર્થ તત્વથી શુદ્ધ સ્વરૂપે આત્મા અકર્તા છે. સંસારની સઘળી ખટપટે તે તેને વળગેલે કર્મજન્ય વળગાડ છે, તેનાથી પર રહી જ્યારે તે પિતાના શુદ્ધ સ્વરૂપમાં મહાલે છે, ત્યારે તેનું સ્વરૂપ જ્ઞાનમય હોવાથી દ્રષ્ટા રૂપે વિશ્વ સ્વરૂપને જ્ઞાતા બનીને તે આનંદ જ અનુભવે છે. કારણ કે સત્વચિ-આનંદ તેનું શુદ્ધ સ્વરૂપ છે. જ્યાં સુધી પિતે અપૂર્ણ છે, ત્યાં સુધી સઘળી ખટપટ છે, પૂર્ણને પરમ આનંદ છે. માટે પૂર્ણતા પ્રગટાવવી જોઈએ અને તે માટે સ્વરૂપમગ્ન થવું જોઈએ એ ઉપદેશ છે. સવરૂપમાં મગ્ન બનેલાને બાહ્ય કઈ વસ્તુ આકર્ષણ કરી શકતી નથી, એ વાતને હવે જણાવે છે–
परब्रह्मणि मग्नस्य, श्लथा पौद्गलिकी कथा । क्वामि चामीकरोन्मादाः, स्फारा दारादराः क्व च ॥४॥
અથ: પરબ્રહ્મ એટલે પરમાત્માસ્વરૂપમાં લીન થનારને પુદગલની વાતે નીરસ-વિરસ લાગે છે. તે પછી સુવર્ણના અભિમાન અને સ્ત્રીઓનાં (ભેગના) આદર ક્યાં (કેમ) હોય?
ભાવાથ: આત્મસ્વરૂપમાં લીન આત્માને પુદગલ સંબંધી સુખ-દુઃખની કે લાભ-હાનિ વગેરેની કઈ વાત સ્પર્શતી
