________________
ધ્યાનરૂપ અમૃતના એડકારની પરંપરા ચાલે છે, તેને અમૃત તુલ્ય આત્મધ્યાન દ્વારા જ્ઞાનાદિ ભાવપ્રાણે પ્રગટ થાય છે. પૂર્ણ શાશ્વત જીવનને તે પ્રાપ્ત કરે છે. તાત્પર્ય કે અજ્ઞાનીને વિષયના ભેગથી વિષયેની ઈચ્છા વધતી જાય છે અને આત્માના જ્ઞાનાદિ ભાવપ્રાણે અવરાઈ જાય છે અને જ્ઞાનીને એટલે કે વિષયે પ્રત્યે વિરાગીને આત્મગુણેને પ્રગટાવનારા ઉત્તમ ભાવ પ્રગટે છે. જેના પ્રભાવે તે તૃપ્નિ અખંડ-શાશ્વત આનંદ અનુભવતે (પરબ્રહ્મ) પરમાત્મા બને છે.
વિષયરાગી ઈન્દ્રાદિ પણ સદા દુઃખી છે અને જ્ઞાની એ સાધુ સદા તૃપ્તિના સુખને અનુભવે છે, એ વાત જણાવે છે
सुखिनो विषयातृप्ता, नेन्द्रोपेन्द्रादयोऽप्यहो । भिक्षुरेकः सुखी लेाके, ज्ञानतृप्तो निरञ्जनः ॥८॥
અથ : અહો ! આશ્ચર્ય છે, કે આ લેકમાં (ભેગવવા છતાં) વિષયેથી તૃપ્તિ નહિ પામતા ઈન્દ્રો અને ચક્રવતીઓ વગેરે કઈ પણ સુખી નથી, માત્ર વિષયોથી વિરક્ત) આત્મજ્ઞાનથી તૃપ્ત એ કર્મમેલથી (અથવા ભાવકર્મરૂપ રાગ-દ્વેષાદિ આંતર શત્રુઓથી) રહિત એ એક ભિક્ષુ-સાધુ જ સુખી છે.
ભાવાર્થ : વિયેની વિશિષ્ટ સામગ્રી પામેલા, જ્ઞા. સા. ૭
