________________
૨૧૫
રોગતાવાર ૨, શાસ્ત્રજ્ઞા શારાજા शास्रकदृग् महायोगी, प्राप्नोति परमं पदम् ॥८॥
અથ : શાસ્ત્રને જાણ, શાસ્ત્રમાં કહેલા આચારને પાલક શાસ્ત્રને ઉપદેશ કરનાર, અને શાસ્ત્ર જ જેને એક ચક્ષુ છે, તે મહાગી પરમપદને પ્રાપ્ત કરે છે | ભાવાર્થ : અનાદિ અજ્ઞાનરૂપી અંધકારમય જીવનમાં જેને શાસ્ત્રરૂપ ચક્ષુ પ્રાપ્ત થાય છે અર્થાત્ શ્રુતજ્ઞાનાવરણીય કર્મોના ક્ષયે પશમથી જેને શાસ્ત્રના ગંભીર અર્થોને પણ જાણવાની સ્યાદ્વાદ દષ્ટિ ખૂલે છે, તે શાસ્ત્રના જાણુ, શાસ્ત્રકથિત પંચાચારના યથાર્થ પાલક અને નય-નિક્ષેપાદિને અનુસારે તે તે શ્રોતાને ગ્ય શાસ્ત્રને ઉપદેશ કરનાર, એ તત્વથી મહાયોગી છે, અને તે પરમપદ–મેક્ષને પ્રાપ્ત કરે છે. શાસ્ત્રને મહિમા વર્ણવતાં અનેક સ્થળે કહ્યું છે કે શાસ્ત્રની આરાધના મોક્ષનું કારણ બને છે અને શાસ્ત્રની વિરાધના સંસારનું કારણ બને છે.
પરપદાર્થની મમતારૂપ પરિગ્રહવાળાને તવથી શાસ્ત્રજ્ઞાન થતું નથી. માટે હવે પરિગ્રહ ત્યાગ માટે કહે છે –
