________________
૨૩૬
ભાવાર્થ : ઈચ્છા વગેરે ચારે અવસ્થાએ ઉત્તરોત્તર અધિક વિકાસરૂપ છે. તેમાં કેગના સ્વરૂપની કે યોગીઓની કથા-વાર્તા સાંભળવા-જાણવાની ઈચ્છા થાય, જાણ્યા પછી આનંદ થાય, તેનું પાલન કરવાને ઉત્સાહ પ્રગટે, પણ પાલન કરવામાં તથાવિધ અનુકૂળ સાધન સામગ્રીના અભાવે યથાર્થ પાલન ન કરી શકાય, ત્યાં સુધીના પરિણામને ઈચ્છાગ જાણવે. આ યેગમાં વિધિનું સંપૂર્ણ પાલન ન હેય છતાં વિધિ પ્રત્યે અને વિધિના પાલકે પ્રત્યે બહુમાન અવશ્ય હોય, તેથી એ અર્થ થયે કે વિધિ અને વિધિના પાલકો પ્રત્યે પૂર્ણ બહુમાનપૂર્વક યથાશક્ય બને અભ્યાસ કરે તે ઈચછાયેગ. ત્યાર પછી વીર્યને વિકાસ થતાં શાસ્ત્રોક્ત વિધિપૂર્વક સંપૂર્ણ શુદ્ધ સાધના તે પ્રવૃત્તિયોગ. ત્યાર પછી દઢ અભ્યાસથી પ્રવૃત્તિમાં સ્થિરતા જાગે અને વિદનેને કે અતિચાર લાગવાને ભય પણ ટળી જાય, ત્યારે તેને સ્થિરતાયોગ જાણવે. અને એ સ્થિરતા એવી સુંદર અને કે સાધકને પિતાને તે નિર્ભયતા – શાન્તિ પ્રગટે, પણ તેની નિર્ભયતાથી તેના સંપર્કમાં આવતા અન્યમાં પણ નિર્ભયતા પ્રગટે, તેઓનું પણ હિત થાય. તેઓના કષાયાદિ શાન થઈ જાય, પશુઓ વગેરે પણ તેનાથી નિર્ભય અને, એ અવસ્થાને સિદ્ધિયોગ સમજે. અને સિદ્ધ કરનારા એવા સિદ્ધગીની છાયામાં આવેલા હિંસક પણ હિંસા કરી શકે નહિ, મૃષાવાદી મૃષા બોલી શકે નહિ અને જાતિ વિરવાળા જે પણ પરસ્પરના વૈર વિસરીને સાથે રહી શકે વગેરે અન્યનું પણ હિત થાય છે.
