________________
૧૧
નથી. અર્થાત્ આત્મશ્લાઘાથી તે પર રહે છે. જે આત્મા પેાતાના ગુણા ખીજાની સામે જાહેર કરે છે, તે મદલામાં સામા પાસેથી કંઇ મૈં કંઈ, છેવટે માન પણ મેળવવાને ઈચ્છતા હાય છે. જેને બીજાની પાસેથી કંઈ મેળવવાની સ્પૃહા નથી તેને પેાતાના ગુણા બીજાની સામે ગાવાનું કંઇ કારણ નથી.
આ શ્લાકના સાર એ છે કે મીજાની પાસેથી તુચ્છ સ્વાર્થ સાધવા માટે કે પ્રશ ંસા મેળવવા માટે આપણે કિમતિ અમૂલ્ય ગુણાને વેચી દેવા ન જોઇએ. જે માન-પૂજા કે તુચ્છ સ્વાર્થ માટે પેાતાના ગુણે! ગાય છે, ગવરાવે છે કે ખીજા ગાય તેથી ખુશી થાય છે, તે પેાતાના અમૂલ્ય ગુણાને તુચ્છ ક્ષણિક આભિમાનિક સુખની ખાતર વેચી દે છે—ગુમાવે છે અને નિર્ગુણુ બની જાય છે.
હવે નિઃસ્પૃહીના આનંદને વર્ણવતાં કહે છે કે— भूशय्या भैक्षमशन, जीर्णं वासेा वनं गृहम् । तथापि निःस्पृहस्याहा ! चक्रिणोऽप्यधिकं सुखम् ||७||
અર્થ : અહા! આશ્ચય છે કે નિઃસ્પૃહને શય્યા માટે ભૂમિ, લેાજન ભિક્ષાથી મેળવેલુ, વસ્ર જીણુ અને ઘર તરીકે વન હોય છે, તે પશુ તેને ચક્રવતી કરતાં પણ અધિક સુખ હાય છે.
ભાવાર્થ : નિ:સ્પૃદ્ધ આત્માને બાહ્ય વસ્તુની અપેક્ષા
