________________
૧૧૫
ને પીડાકારક છે અને ચારે ગતિમાં રખડાવીને દુ:ખી કર્યાં છે. સ્પૃહાને વશ પડેલા જીવા કેવાં કેવાં અકાર્યાં કરે છે અને દુઃખી થાય છે, તે સંસારમાં સત્ર પ્રત્યક્ષ છે. આવી દુષ્ટા પૃહાને જ્ઞાની પુરુષે મનમંદિરમાંથી બહાર કરવી જોઈએ. કારણ કે સ્પૃહાને દૂર કરી નિઃસ્પૃહતાથી મનને પવિત્ર મનાવ્યા પછી જ પરમકૃપાળુ પરમાત્માને ત્યાં પધ રાવી શકાય છે અને સ` સંતાપની નિવૃત્તિ મેળવી શકાય છે.
પૃહાને વશ પડેલા જીવ તૃણુથી પણ હલકે થવા છતાં સંસારસમુદ્રમાં ડૂબે છે, તે જણાવે છે—
વ્રુદાવન્તા વિષેયન્તે, યવસ્તુળ તૂહવત્ । महाश्वर्यं तथाप्येते, मज्जन्ति भववारिधौ ॥५॥ અથ જગતમાં સ્પૃહાના દાસ જીવેા તૃણુ અને આકડાના રૂની જેમ અતિ હલકા (ક ́મત વિનાના તુચ્છ) દેખાય છે. તે પણ આશ્ચય છે કે તેએસ સારસમુદ્રમાં ઝૂમે છે.
:
ભાવાર્થ : પૃહાને વશ પડેલા જીવે ભિખારી જેવા હાય છે. તત્ત્વથી તેા સાચા જ્ઞાની સિવાય જગતમાં પ્રાયઃ સર્વ જીવે રાત-દ્વિવસ કાઇ ને કઈ રીતે ભીખ માગતા જ હાય છે, કહેવાતા શ્રીમંતા પણ લક્ષ્મીના ભૂખ્યા હાય છે અને વિવિધ રીતે સ કાઈ લક્ષ્મીની ભીખ માગતા હાય છે. જેની પાસે અનંતી સાચી લક્ષ્મી છે તે આત્મા પણુ અજ્ઞાનથી આવું જીવન જીવે છે તે મેાહની કરામત છે,
-
