________________
સતી બંસલાન
સારું નથી લાગતું.”
બંસાલાએ કહ્યું–
“સ્વામી ! તમારું એંઠું ખાવાથી મારું જીવન ધન્ય બની જશે. હું ભાગ્યશાળી સેવિકા છું, જે મારા સ્વામીનું એંડું ખાઉં છું.
બંસાલા, તું ઘણી જ ભાવુક છે ! તારૂં સ્વામી કહેવું પણ મને અટપટું લાગે છે. મારાથી તું કેટલી મોટી છે તારી આગળ તે હું તદ્દન બાળક છું.'
“સ્વામી ! ભાગ્ય કયારેક ક્યારેક બાળકને તરૂણ યુવતીનો સ્વામી પણ બનાવી દે છે. ભાગ્ય એ જ તે મને તમારી દાસી બનાવી છે.”
પણ તમે તો મારી મા લક્ષમીનાં દાસી છે, મારાં નહીં. તેમની આજ્ઞાથી મારું કામ કરે છે ને ? પછી મારી દાસી કેવી રીતે થયાં ?
તમારી સેવા કરવાને કારણે જ હું તમને જ મારા સ્વામી માનું છું.'
પણ હું તે બધી જ દાસીઓને માતા અથવા બહેન માનું છું. માતાની જેમ જ તે બધાંએ મારું પાલન કર્યું છે.”
બીજાની વાતે હું નથી જાણતી. હું તમારા પગે પડું છે. મને સ્વામી કહેવાને અને તમારી સેવિકા બની રહેવાને અધિકાર આપી દો.”
હસીને ગંગાસિંહ બોલ્યા
