________________
સદયવત્સ-સાવલિંગા
રડતી હતી અને મારી જાતે જ ચૂપ થઈ જતી હતી.”
વત્સ બેસી ગયો. સાવલિંગા પણ બેસી ગઈ. વસે ફરી કહ્યું
હવે તે બધું જ જણાવી દો. આ નગર પણ કેવું અદ્દભુત છે અને આટલા મોટા નગરમાં તમે એકલાં જ છે.”
સ્ત્રી બેલી--
તે સાંભળો. હું નંદરાજાની રાજલક્ષમી છું. અનાથ થઈ ગઈ. મારા ભાગ્યમાં રડવાનું જ છે. આ નગર જે ઉજજડ થઈ ગયું છે તેનું નામ વીરપુર છે. અહીંના રાજા નંદ હતા. રાજા અને પ્રજા બહુ સુખી હતાં.
વર્ષો પહેલાં જ્યારે નગર આબાદ હતું ત્યારે નગરમાં એક તપસ્વી આવ્યા. બ્રહ્મચારી હતા. પણ હવે તે હું તેને ઢોંગી કહીશ. દેખાવ તો મેટા સાધુ હોવાને કરતો હતો. સ્ત્રી તરફ જેતે નહોતો. ભૂલે ચૂકે કેઈિ સ્ત્રીને પાલવ તેને અડી જતે તે આંખે કાઢો. પ્રાયશ્ચિતનો ઢોંગ કરતે.
એક વાર નગરની વેશ્યાએ તેને હાથ પકડી લીધા તે ગુસ્સે થઈ ગયે. નંદ રાજાને ફરિયાદ કરી. પ્રતિવાદી વેશ્યાને બોલાવવામાં આવી તે તેણે કહ્યું
અન્નદાતા ! મારી પાસે હજારો જાતના પુરૂષો આવે
