________________
સત્યવાદી હરિ પત્ર ચાલવાની લાલચ આપતાં મહારાણું કહેતી– .
બહિત જે, સામે જે ઝાડ ઊભું છે. ત્યાં તું જઈને બેસી જા. અમે તારી સાથે આવીને બેસીશું.'
રોહિત નાના-નાના પગ વડે હુમક ઠુમક દેડીને ઝાડની નીચે બેસી જતો. પછી માતા પિતા વારાફરતી તેડીને ચાલતાં. આખો દિવસ આવી રીતે ચાલતાં અને રાત્રે કયાંય પણ રોકાઈ જતાં. આવી રીતે ત્રણેય ચાલતાં રહ્યાં. ઉનાળાને તાપ ઘણે સખત પડી રહ્યો હતો. પણ તાપની ચિંતા કરે તે રસ્તે કેવી રીતે કપાય ? ધરતી તવાઈની જેમ બળી રહી હતી. ખુલ્લા પગે ચાલવું કેટલું મુશ્કેલ હતું? માથા ઉપર પણ સૂર્ય આગ વરસાવી રહ્યો હતો. મહારાજ હરિશ્ચને આકડાના પાન તેડ્યાં અને કાંટાથી જેડીને રાણી, પુત્ર તથા પિતાના માટે પગરખાં બનાવી લીધાં. આનાથી થોડે દૂર સુધી તે જવાતું, પણ પાંદડાનાં પગરખાંમાં ધૂળ ભરાઈ જતી અને કાંટા નીકળવાથી પાંદડાં વીખરાઈ જતાં. મહારાજ ફરીથી જોડતા ગાંઠત અને ચાલતા રહેતા. માથાના તાપથી બચવા ત્રણેયે થોડું થોડું ઘાસ માથા પર રાખ્યું હતું. એવું લાગી રહ્યું હતું કે રાજા, રાણી અને રાજપુત્ર છત્ર ધરીને ચાલી રહ્યાં છે. રોહિતના માથા પર ઘાસને ભાર જોઈ મહારાજ મનમાં વિચારતા.
