________________
૩૫૬
સત્યવાદી હરિશ્ચન્દ્ર અયોધ્યાના ભાવિ સમ્રાટના માથા પર આ ઘાસને મુગટ કેટલો સુંદર લાગી રહ્યો છે!”
ચાલતાં ચાલતાં જ્યારે થોડા દિવસ થઈ ગયા તે મહારાણી સુતારાએ મહારાજ હરિશ્ચન્દ્રને પૂછ્યું
આર્યપુત્ર ! આપણે ક્યા નગર તરફ જઈ રહ્યાં છીએ? તે નગર હવે કેટલું દૂર છે ?”
મહારાજ હરિશ્ચન્દ્ર સમજી ગયા કે મહારાણ થાકી ગઈ છે. તેથી તેમણે કહ્યું
પ્રિયે ! આપણે કાશીની નજીક આવી ગયાં છીએ. હવે વધારે દૂર નથી ચાલવાનું. સામે ચંપક વૃક્ષની નીચે બેસીને આરામ કરીશું, ત્યાર બાદ આગળ ચાલીશું.'
આ વાત સાંભળીને રાણી સુતારાને ઘણી જ શાંતિ થઈ. પણ રહિતે તેમને વિચલિત કરી દીધા
મા ! મને ઘણું જ ભૂખ લાગી છે! ખાવાનું આપ.” હા બેટા, ખાવાનું આપીશ. આવ ખેળામાં લઉં.
પરંતુ રોહિત તે ભૂખથી વ્યાકુળ હતે. માની વાતથી તેનું પેટ ન ભરાયું અને કૂદીને ધરતી પર બેસી ગયો. ત્યારે પિતાએ ખેાળામાં લઈ લીધે અને આમ તેમ વાતે કરીને ખુશ કરવા લાગ્યા. રસ્તામાં તેમને અનેક રાહદારીઓ મળ્યા. થોડા એવા પણ હતા, જે બળદ ગાડામાં જઈ રહ્યા
