________________
४२६
દાડમિયા શેઠ
અને બધા માંસાહારી છે. તેથી ખેતી કરી હું મારું ગુજરાન ચલાવું છું. તમે શાંતિથી ખાઓ. તમે એ શંકા ન રાખશો કે અમે ફરીથી રાંધીશું. આ અમારા માટે બનાવેલું ભજન છે. આ ખાવાથી તમને સહેજ પણ દોષ લાગશે નહીં. અમે ઘરમાં બે વ્યકિતઓ છીએ. તમે ખાઓ. અમને બંનેને ઉપવાસ ગ્રહણ કરાવો.”
ધર્મષ મુનિએ બહુ જ ના પાડતાં કહ્યું કે અમને થોડું આપે, બધું નહીં. પણ શેઠ અને શેઠાણ માન્યાં નહીં અને બધું જ રાંધેલું આપી સંતોષ માન્યો. બંનેએ ગુરુ, પાસેથી ઉપવાસ ગ્રહણ કર્યો.
ધર્મઘોષ મુનિ દસ-પંદર દિવસ પછી તપ કરી તેના ઘરે ભિક્ષા માગવા આવતા ત્યારે ઉદારતાથી દાન આપત અને બંને ઉપવાસ ગ્રહણ કરી લેતાં. દરરોજ બંને મુનિઓનું પ્રવચન સાંભળતાં અને તેમની સેવા કરતાં. દિવસો પસાર થતા હતા. ચાર મહિના પછી મુનિઓ ત્યાંથી આગળ ગયા. તે શેઠ-શેઠાણીએ અનેક નિયમ ગ્રહણ કર્યા, અને મુનિઓને વિદાય આપી પોતાના ઘરે આવ્યાં.
બંને મુનિ વસંતપુર પહોંચ્યા. મુનિઓનાં પ્રભાવ શાળી વચનેથી ધર્મની પ્રભાવના થઈ. એક દિવસ મુનિઓ
