________________
દાડમિયા શેઠ
૪૩
એ રાતે જ્યાં આચાર્ય સ્કંધક અને તેના શિષ્પો રહ્યા હતા ત્યાં બગીચામાં ગયો. તેણે રાત્રે બગીચાની ચારે બાજુ તીક્ષણ હથિયાર અને યુદ્ધનાં બીજાં સાધને ત્યાં ગોઠવી દીધાં. સવાર થતાં પાલક રાજા પાસે ગયે. રાજાને કહ્યું:
“રાજન! સમય બહુ ખરાબ આવી ગયો છે. જેને તમે પિતાના સાળો માનતા હતા અને જેને પ્રેમ કરતા હતા તે સાળો પાંચસો સૈનિકે લઈ શ્રમણ વેશમાં અહીં આવ્યા છે. તે તમારા રાજ્યને મેળવવા માગે છે. તે તમને મારવાના પ્રયત્નમાં છે. મારા ગુપ્તચરોએ આ સમાચાર આપ્યા છે. જ્યારથી મેં આ વાત સાંભળી છે ત્યારથી મને દુઃખ થાય છે.
શ્રવણ વેશમાં રહીને આવું ષડયંત્ર રચ્યું ? હું મારું હૃદય ચીરીને તમને બતાવી શકતો નથી કે મને કેટલું દુઃખ છે. સ્વામી ભકત સેવક પિતાનું બધું અર્પણ કરીને પણ સ્વામીને જરા પણ દુઃખ પડવા દેતો નથી. જે તમને મારા વચન પર વિશ્વાસ ન હોય તો મારી સાથે ચાલે.”
રાજા દંડકને કશું સમજાયું નહીં કે વાસ્તવમાં શું છે? તેના મનમાં આચાર્ય સ્કંધક અને રાજપુરોહિત ઉપર
