________________
રાત્યવાદી હરિશ્ચન્દ્ર-૨
પ્રયાણ કર્યું. સુભાભા હજુ સુધી ઘરના દરવાજા પર જ બેઠી હતી. ચકલીઓ ચહકવા લાગી હતી. સવાર થઈ રહ્યું હતું. સુભાભા વિચારી રહી હતી– “હવે તે “એ” કેટલાય ગાઉ દૂર નીકળી ગયા હશે.”
મહિનાઓ વીતી ગયા- છ મહિના પૂરા થવામાં થોડાક જ દિવસો બાકી રહી ગયા હતા. મદનસિંહ પાછો નહતો. આવ્યો અને યુધ્ધના કેઈ સમાચાર પણ ના મળ્યા.. સુહાગરાત પછી જ આટલો લાંબે વિગ સુભાભાને સહે. પડ હતું. તે પણ તે નિશ્ચિત તો નહોતું જ કે તેને વિગ મિલનમાં બદલાશે.
સુભાભા ઉદાસ, ખિન્ન અને શૂન્યમન- રહેતી હતી. તેના દિવસે પહાડથી ભારે અને રાતો નાગણ જેવી ઝેરીલી વીતતી હતી. સુભાભા પતિના વિયેગમાં બેઠી બેઠી આંસુ વહાવતી રહેતી. લૂછયા વગર જ તેનાં આંસુ સુકાઈ પણ જતાં હતાં. જે આશા હોય તે લાંબી પ્રતીક્ષા પણ મધુર હોય છે. પણ સુભાભા તે આશાનિરાશાને હિંચકામાં ઝુલતી રહેતી હતી. યુદ્ધનું પરિણામ શું હોય ? કેણ જાણે ઊંટ ક્યા પડખે બેસે? કયારેક સુભાભા વિચારતી :
વામી વીર છે, પરાક્રમી છે અને હમેશાં વિપી
