________________
સત્યવાદી હરિશ્ચન્દ્ર-૨
૩૮૯
મારું કાર્ય પણ કેવું છે ! મારે રોજ ચીસો અને વિલાપ સાંભળવા પડે છે.”
ભયાનક અંધારી રાત હતી. મહારાજ હરિશ્ચન્દ્ર મશાલ લઈને ગયા હતા, પણ તીવ્ર વાયુએ તેને પણ હલવી નાખી હતી. તે રુદનના સહારે જ મૃત બાળકને ખેાળામાં લઈ તે વિલાપ કરી રહી હતી. મૃત પુત્રની માતાએ વિલાપ કરતાં કહ્યું
લાલ! તારે તે અયોધ્યાના રાજા બનવાનું હતું. પણ ક્રૂર દેવ તને દાસત્વ કરતાં પણ ના જોઈ શક્યા. હવે જયારે હું ક્યારેક મારા સ્વામીને મળીશ તે તેમને શું જવાબ આપીશ ?”
મહારાજ હરિશ્ચન્દ્ર થડા ચમક્યા. ત્યારે વાદળોના આછા પ્રકાશમાં તેમણે પોતાના પુત્ર રોહિતાશ્વ અને સુતારાને ઓળખી લીધાં. તેમનું હૃદય ચિરાઈ જઈ રહ્યું હતું. ભારે સ્વરમાં બેલ્યા
પ્રિય સુતારા ......અને તે બેભાન થઈ ગયા. રાણ સુતારાએ પણ પિતાના પ્રાણનાથને ઓળખી લીધા અને તે પણ બેભાન થઈ ગઈ. ઘણી વાર પછી જ્યારે જાતે જ બંનેની મૂછ ઉતરી તે તેઓ આંસુઓથી ધરતી પલાળવા લાગ્યાં. બંને મળ્યાં પણ કેવી દશામાં મળ્યાં ધીરજ ધરીને હરિશ્ચન્દ્ર
