________________
સિંહલકુમાર-૧
૨૫૧
તે પણ રાજાને સંતોષ થયે. રાણીએ પુણ્ય દાન કર્યા અને પ્રાર્થના કરી જ્યાં પણ રહે, મારે લાલ સુખેથી રહે.
કોધિત રાણીએ પ્રજાને ધિક્કારી-પ્રજા જ મારા દીકરા પાછળ પડી હતી. તેમણે જ મારા પુત્રને કાઢયો છે. ત્યારે રાજાએ તેને સમજાવી
' “રાણી ! તું ભૂલે છે. મુનિજને આ જ તે સમજાવતા ફરે છે કે કઈ કાંઈ જ નથી કરતું. કર્તા-હર્તા તો જીવ પોતે જ છે. બીજા તે બધાં બહાનાં છે. કુમારની ભાગ્ય લિપિમાં આ જ લખ્યું હશે કે તેના સૌંદર્યથી સ્ત્રીઓ આકર્ષિત થશે અને પ્રજા-પુરુષે આની ફરિયાદ મને કરશે. હું કુમારનું નગરમાં ફરવાનું રોકીશ અને તે નગર છોડીને કાંઈક બનવા ચાલ્યો જશે.”
સમુદ્રની યાત્રામાં ડગલે ને પગલે ભય હોય છે. વાયુની પ્રતિકૂળતા, સંભવિત તફાન અને જળમાં મગ્ન અદશ્ય પહાડથી ટકરાવું. આ બધાથી બચીને જ કિનારે મળે છે. આ બધાની ઉપર બધાને ભાગ્યને સહારે હોય છે. તેથી યાત્રી સમુદ્રની છાતીને ચીરતે આગળ વધે છે.
શ્રીપાલ શેઠનો કાફલો પણ આગળ વધી રહ્યો હતે. પણ દુર્ભાગ્યની ટકકર વાગી તેથી તેમને કાફલો ગુપ્ત પહાડ.
