________________
સિંહલકુમાર-૧ | પહેલી વાર તે સિંહલકુમાર લાકડાના ટુકડાના સહારે પાર થઈ ગયો હતો અને રત્નપુર પહોંચીને રાજા રત્નપ્રભને જમાઈ બની ગયો. પણ જ્યારે મંત્રી રુકે તેને સમુદ્રમાં ધકેલી દીધે તે લાકડાને ટુકડે ક્યાંથી મળે? વહાણ તૂટ્યું હોય તે લાકડાનું કોઈ પાટિયું પણ મળી જાય. તેથી હવે તે ડૂબવા લાગે. પરંતુ તેને ડૂબતાને કઈ અદ્રશ્ય શક્તિએ કાઢીને એક વનમાં મૂકી દીધે. કોણ જાણે તેને કોણે કાઢયે. એવું તે કઈ દેવ જ કરી શકે છે. સિંહલકુમારની આંખે ખૂલી તો ઘણા વિચારમાં પડયો–
હું તે ડૂબી રહ્યો હતો. મને કણે કાર્યો અને તેણે અહીંયાં પહોંચાડ? મને મળ્યો હોત તે ધન્યવાદના બે શબ્દો તે કહેત. હવે જવા દે. શી ખબર પાછે મળી પણ. જાય. હવે તો આગળ ચાલું.'
સિંહલકુમાર થોડે જ આગળ ચાલ્યા કે તેણે એક ઝુંપડી જોઈ. આજુ બાજુ ફૂલના છેડ હતા. ઝુંપડીમાં એક વૃદ્ધ સંન્યાસી હતા.
પણ આશ્ચર્ય તે એ વાતનું હતું કે સંન્યાસીની સાથે. એક સોળ વર્ષની બાળા પણ બેઠી હતી. આટલી સુંદર છોકરી આ સંન્યાસી પોતાની પાસે કેમ રાખે છે? હશે કઈ વાત?" મારે શું? મારે તે આ સાધુથી મતલબ છે. કાંઈક તે.
