________________
૨૫
સિંહણકુમાર નાખ્યું. તે બે
“રત્ન ! તુ ઘણી જ સમજદાર છે. હવે તું મારી બન. જે કેવું સુંદર વાતાવરણ છે. હું છું અને તું છે. એ દુષ્ટને તો મરવા દે.”
કાકા ! તમે આ શું કહેવા લાગ્યા? જેના માટે તમે આટલા બધા હાથ પગ પછાડતા હતા, તે દુષ્ટ ? મેં નાનપણથી તમને કાકા કહ્યા છે, અને તમે પોતાની ભત્રીજીના પ્રત્યે આવો ખરાબ ભાવ રાખે છે ?
હવે તું મને ઉપદેશ આપવા લાગી ! કે કાકા ? કેના કાકા? હું તે તારા ભલા માટે જ કહું છું. રાજી થઈને માની જાઉ તે સારું છે, નહીંતર હું રુદ્ર છું, જે ઈચ્છું એ કરી શકું છું.”
રત્નાવતી ધ્રુજી ગઈ. આ દુષ્ટથી કેવી રીતે બચું ? જેવો એણે અભિનય કર્યો એ હું પણ અભિનયને સહારે લઉં. રત્નાવતી બેલી–
હું જાણતી નથી કે તમને છોડીને હું કયાં જઈ શકવાની છું? હવે તે તમે જ મારા આધાર છે. પણ પતિને વિગ શેડો ઓછો તે થવા દો. ર હ તો તમારે જેવી જ પડશે.”
“રત્નાવતી ! હું પણ એ પ્રેમી નથી, જે તારી વાત ન
