________________
સિંહુલકુમાર-૨
૨૮૧
લાગી. રાજાને દરબાર ભરાયો. રાજા કુસુમસેને કહ્યું
“કૂબડાજી! હવે તમે જ મને બચાવી શકે છે. ભલે તમે મારું રાજ્ય લઈ લે પણ મને વચન મુક્ત કરી દે. ભલા તમારી સાથે મારી દીકરી કેવી રીતે રહી શકશે ?
કૂબડો બેલ્યા– - “રાજન ! તમે શું તમારી દીકરીનું ભાગ્ય બદલી શકે છે ? જે વિધાતાએ કુસુમવતીને પેદા કરી છે, તે જ વિધાતાએ તેને વર પહેલાં જ પેદા કરી દીધો છે. જ વિધાતાએ નકકી કરેલ કુસુમવતીને વર છું. ભાગ્યનું લખેલું ભૂંસાવાનું નથી. જે ભાગ્યમાં આ સંબંધ ન હોત તો તમે આવી પ્રતિજ્ઞા જ ન કરત અને તે પ્રતિજ્ઞાને પૂરી કરવા વાળો હું પણ ન હોત. જે ભાગ્યને મંજૂર નહીં હોય તે આ લગ્ન ના પણ થાય, પણ ત્યારે ના થાય જ્યારે તમે તમારૂં વચન તેડી દે.”
“વચન ભાગું ?” રાજા કુસુમસેને કહ્યું- “વચન તેડવા કરતાં તે મરવું સારું છે. ક્ષત્રિય થઈને હું વચન તેડીશ નહીં. જો તમે આ હઠ જ લીધી છે તો હું આ લગ્ન કરીશ.” - નગરમાં સનસનાટી ફેલાઈ ગઈ. બધા જ આ લગ્નની વિરુદ્ધ થઈ ગયા. રાજાએ લગ્નમંડપની રચના કરાવી, પરંતુ કેઈ પણ સ્ત્રી ગીતો ગાવા ન આવી.
