________________
૨૫૪
સિ’હલકુમાર-૧
ઘણું' અદ્દભુત છે.
‘જો વિરહિણી અહીં બેસીને મૌન તપ કરે તે તેને તેના પ્રિયતમ અવશ્ય અને નિસદેહ મળે છે. એટલા માટે આ સ્થાન પ્રિયમેળકના નામથી પ્રખ્યાત છે. એટલા માટે તા મેં તને કહ્યું હતું કે તું યેાગ્ય જગ્યાએ આવી ગઇ.’
ખસ, હવે શી વાર હતી ? શ્રદ્ધા અને વિશ્વાસના સહારા લઈને ધનશ્રી મૌન તપ કરવા બેસી ગઇ. ધમ તૈયા પર બેસીને એ જ પાર ઉતરે છે, કે જેની પાસે વિશ્વાસ રૂપી પવનની અનુકૂળતા અને શ્રદ્ધા રુપો સઢ પણ હાય. સઢ વિના વહાણ ચાલતાં નથી.
આ તરફ સિંહલકુમારને પણ કનારા મળી ગયા. તે ધનશ્રી માટે ચિંતિત હતો. પણ તેને કયાં ખાળે ? પરતુ એસવાથી તો કાંઈ કામ થાય નહી. જે બેસી જાય છે, તેનું ભાગ્ય પણ બેસી જાય છે. તેથી સિંહુલકુમાર ચાલવા લાગ્યા. તે કાઇ નગરની શેાધમાં હતા. રાત્રે કેાઈ ઝાડની નીચે સૂઈ જતા અને સવારે ચાલી નીકળતો.
એક રાત્રે તે સઘન વનમાં સૂતો હતો. ઘણીજ રાત ગઈ ત્યાં સુધી એને ઊંઘ ન આવી. ચિંતા અને ઊંઘનુ વેર તો જગત-વિખ્યાત છે. વિચારીની હારમાળામાં સિહતકુમાર પાસા બદલતો રહ્યો.
