________________
સદયવત્સ-સાવલિંગ
૧૭૫
તમારા રવજન શબની રક્ષા કરીશું. શું આપશે? શેઠે એક હજાર સેનાની મુદ્રાઓ આપવાનું વચન આપ્યું.
શબ સ્મશાને પહોંચી ગયું. ત્યાં બીજું કઈ જ નહોતું. આ જ ચાર મિત્રો હતા. એક એક પહોરને પહેરો વહેચી લીધે.
પહેલો પહોર વૈશ્યને હતે. બીજે બ્રાહ્મણને હતે. ત્રીજી વારી ક્ષત્રિયની હતી. અને છેલ્લે ચોથે પહાર સદયવસ માટે હતો. બ્રાહ્મણ, ક્ષત્રિય અને સદયવત્સ સૂઈ ગયા.
વૈશ્ય પહેરે ભરવા લાગ્યો. પોતાના પહેરામાં તેણે એક સ્ત્રીના રડવાનો અવાજ સાંભળે. વૈશ્યનો પુત્ર તે સ્ત્રીની પાસે પહોંચી ગયા અને રડવાનું કારણ પૂછ્યું. સ્ત્રીએ જણાવ્યું કે મારા પતિને શૂળી પર ટીંગાડયા છે. હું તેમના માટે ભેજન લાવી છું. આટલી ઊંચાઈએ કેવી રીતે પહોંચું ? હું એટલી બધી અભાગણું છું કે મારા પતિને અંત વખતે ભેજન પણ નથી કરાવી શકતી. હવે તે રડવાનું જ રડવાનું મારા ભાગ્યમાં છે”
વૈષે કહ્યું
આટલી વાત માટે શું રડે છે? મારા ખભા પર ચડી જા અને તારા પતિને ભોજન કરાવ.” - સ્ત્રી વાણિયાના ખભા પર ઉભી થઈ ગઈ. વાસ્તવમાં તે સીકોતરી હતી. તેથી શૂળી પર રહેલા પુરુષનું માંસ કાપીને ખાવા લાગી. માંસને ટુકડે વાણિયા ઉપર પડે છે તે ચમ અને તેણે સ્ત્રીને નીચે ફેંકી દીધી.
