________________
२०४
અખતૂલજદી
-
શેઠે પાંચ સહસ્ત્ર સેનાના સિકકા મતીરામની સામે ફેંક્યા. તેની ચમક અને રણકારથી મતીરામને ક્ષેાભ દૂર થઈ ગયા. રહ્યો સહ્યો ક્ષોભ શેઠના આ વાકયે દૂર કરી દીધો. '
“ભાઈ ! ગુસ્સે કેમ થાય છે ? આભૂષણની પરખ કરવામાં વાર લાગી ગઈ. આને સંભાળી લો.”
શેઠે મતીરામને એક કથળી પણ આપી. મતીરામે કેથળીમાં સોનામહોર સંભાળીને મૂકી દીધી અને કોથળી કમ્મરે બાંધી દીધી. હવે તે ખુશખુશાલ થઈને માખતુલજારીની પાસે ચાલી નીકળ્યું. પરંતુ ત્યાં તે કાંઈક જુદું જ સાંભળવા મળ્યું–
બાદશાહના માણસે બહેનને લઈ ગયા.” મોતીરામે રડવા જેવા થઈને પૂછ્યું– તમે રોકી નહીં? તે શા માટે જતી રહી?” કુંભારે સ્પષ્ટ જણાવ્યું–
‘તમે તો તેમને બોલાવ્યાં હતાં. તમારાં મોકલેલાં ઝાંઝર જોઈને તેઓ તેમને પાલખીમાં બેસાડીને લઈ ગયા.”
મોતીરામ બધું જ સમજી ગયા અને ચકકર ખાઈને પડી ગયે. કુંભારે તેની સારવાર કરી ત્યારે તેને ભાન આવ્યું. ભાન આવતાં જ તે બાળકની જેમ ધૂકે ને ધ્રુસ્કે રડવા લાગ્યું. ત્યારે કુંભારે તેને ધીરજ આપી–
“રડવાથી શું મળશે? પુરુષાર્થ કરે. તે તમને ચોકકસ મળશે. પરંતુ થોડા દિવસ માટે આ નગર છેડી દો. કારણ
