________________
સિંહલકુમાર-૧
કુમાર તેને ચિડવી રહ્યો હતો. કુમારે એક નાનું સરખું ઝાડ જોયું અને પટ લઈને તેના ઉપર ચડી ગયો. હાથી તે ઝાડને જ ઉખાડવા લાગ્યો.
સિંહલકુમારે એક છલાંગ મારી અને હાથી પર સવાર થઈ ગયું. પછી પૂરી શક્તિ વાપરીને તેના પર એટલી બધી મુઠ્ઠીઓને પ્રહાર કર્યો કે હાથી ભાનમાં આવી ગયે. તેને મદ ઉતરી ચૂક્યો હતે. બહુ જ દૂર ટોળે વળીને અસંખ્ય સ્ત્રી-પુરૂષ નર અને હાથીનું યુદ્ધ જોઈ રહ્યાં હતાં.
હાથીની ચુંગાલમાંથી મુકત થઈને છોકરી પોતાનાં માતા-પિતાની પાસે ભાગી ગઈ હતી. તેનું હૃદય હજુ પણ જોસમાં ધડકી રહ્યું હતું. આ જ હાથી પર સવાર થઈને સિંહલકુમાર હવે નગરમાં ફર્યો.
રાજભવન પહોંચીને સિંહલારાણીએ કુમારને નાના બાળકની જેમ છાતીએ લગાવી દીધો. પછી તેના બંને હાથને હાથમાં લઈને જોવા લાગી
બેટા ! તને ક્યાંય વાગ્યું તે નથી ને ? તે આજે ઘણા સાહસનું કામ કર્યું છે!”
“રહેવા દે મા ! મને તે ઉઝરડે પણ નથી પડે. શું હું હજુ પણ બાળક છું કે મને વાગે ??
“મારા માટે તે હજુ બાળક જ છે. એ તે જણાવ, તે.
