________________
૨૪૫
સિંહલકુમાર-૧ નાખીને લેવા માટે સાંકડી ગલી બનાવી લેતી. તેઓ ઘુંઘટની દષ્ટિ ગલીમાંથી જેતી અને કુમારીઓ ખુલ્લા મેં જડ મૂર્તિ બનીની જેતી. વહુ દીકરીઓનાં ઘરનાં કામ કાજ બંધ થઈ જતાં. બાળકો વાળી સ્ત્રીઓનાં બાળક રડતાં રહેતાં.
આ બધા જમેલામાં ન તે નગરની બાળાઓ દોષિત હતી અને ન તે કુમાર જ દોષિત હતો. દોષિત હતું કુમારનું સૌંદર્ય, કામદેવ તો કેઈને જેતે નહતો. પણ સ્ત્રીએ કહેતી હતી, કામદેવ આ જ દેખાતો હશે.
જે દિવસે કુમારની જાન ધન શેઠના મકાન તરફ જઈ રહી હતી, એ જ દિવસથી આ બાબતો બનવા લાગી હતી. વાજિંત્રના અવાજથી મેટી-વૃદ્ધાઓ અને યુવતીઓ છાપરાં પર ચઢી ગઈ. જેના કાને વાજિંત્રને અવાજ ન પહોંચે, તેમને સખીઓએ બોલાવી લીધી-આ યુવરાજની જાન જુઓ. જુઓ તે ખરા ધનશ્રીને વર કેવો છે! જ્યારે બધાંએ. જોયું તે જોતાં જ રહી ગયાં. પણ ત્યારે કે સારી રીતે ન જોઈ શકી, કારણ કે માથા અને કાનની પટ્ટી સુધીને ભાગ મુગટ અને મુગટની લટતી મોતીની કડીઓથી ઢંકાયેલો હતો. માથાથી ચિબુક સુધી ફૂલની કળીઓની ઝાલરો લટકતી હતી. આ બધાની વચ્ચે અલપ-ઝલપ સૌંદર્ય નગરવાળાએ
