________________
૧૦
મખતૂવાદી
થ ન કર્યું કે હાશકેશ ખાઈને એક ખૂણામાં પડી ગયે.
આ તરફ સાંજ પડી તે સોનાની હાંસડી જેવો બીજને ચાંદ પશ્ચિમ દિશામાં નીકળી આવ્યા. મતીરામ બે ઘડા લઈને મહેલની નીચે ખડે થઈ ગયે. પ્રતીક્ષાની ક્ષણ કેટલી લાંબી હોય છે! આવું કેઈએ મતીરામને કહ્યું હતું. તેને મખતુલજાદી પર ઘણો ગુસ્સો આવી રહ્યો હતો કે હજુ સુધી કેમ ન આવી
આ તરફ ખાપરે નામનો ચોર શાહુકારના વેશમાં પોતાના લાગમાં ફરી રહ્યો હતે. ચોરીના બહાને લાગ જેતે ખાપરો ચેર મહેલની નીચે આવ્યા. મતીરામે તેને કઈ શાહુકાર અને ભલો માણસ જ સમજ્યો. તેથી બોલ્યો
શેઠજી! ઘડીક તમે મારા આ ઘડા પકડી રાખે. હું બાદશાહનાં દર્શન કરી આવું”
ખાપરાએ ઘોડા પકડી લીધા. મતીરામ ફરીને મખતૂલજાદીની પાસે જવા ઈચ્છતું હતું. તેથી તે બીજી તરફ નીકળી ગયે. આ તરફ પુરુષ વેશમાં સખતુલજાદી બારીમાંથી નીચે આવી અને ખાપરાને જ મોતીરામ સમજી બેલી- “ચાલ, જલદી ભાગી જઈએ.”
ખાપરે બધું જ સમજી ગયો. ઘેડા પર બેસી ખાપરો આગળ નીકળી ગયો. બીજા પર મખતુલ જાદી બેઠી અને ખાપરાની પાછળ પાછળ ચાલી નીકળી. નગરની સીમા સુધી કેઈ કાંઈ ન બેલ્યું. પછી મખતુલજાદીએ પૂછયું
