________________
મખતૂલજાદી
૧૯
પહેાંચી. સંધ્યા પણ થઈ ચૂકી હતી તેથી તેણે અહીં રાત વીતાવવાનો નિશ્ચય કરી લીધું.
મહાત્મા ! એક રાત રહેવા માટે જગા મળશે ?
મખતૂલને અવાજ તેને કયાંય છુપાવા દેતે નહોતે. સાધુએ પણ તેને ઓળખી લીધી. સાધુ ઉંમરમાં પ્રૌઢ હતે અને પરમ વંદનીય સાધુ વેશમાં હતો, તો પણ તે કામ વિસ્ફવળ થઈ ગયો. રમા કામનું પણ કાંઈ ઠેકાણું છે ? આ કામ ભલ ભલાને નચાવે છે. સાધુએ મખતૂલને કહ્યું
“રાણી ! જગ્યાની કયાં ખોટ છે ? મારી પાસે આવ. આપણે બંને એક સાથે સૂઈશું.” મખલ બધું જ સમજી ગઈ. ઘણી મિઠાશથી બોલી
એનાથી સારી વાત કઈ છે ? હું તે મારું જીવન તમારી સાથે જ પસાર કરી નાખીશ, રોજ તમારી સાથે સૂઈશ, પણ ખાઈશ શું ? ભીખના ટુકડા તે હું ખાતી નથી.”
અરે રાણી. બસ રાતભર માટે જ હું ભિક્ષાજવી સાધુ છું. કાલે સવારે તે હું રાજા બની જઈશ.'
“રાજા ! તમે આને રાજા ?” રાજકુમારી ખડખટાડ હતી. તેના દાંત એવા ચમકતા હતા કે જેવી રીતે ગુલાબમાં ઝરી ચમકે છે. સાધુ ઊભો થઈ ગયો અને નિશ્ચયન સ્વરમાં બે
તો શું તું આને મશ્કરી સમજી રહી છો ? પાસે જ:
