________________
ચખતૂહજાદી
૨૧૩
રાજકુમારી ! લગ્ન તે હું હમણાં આ સમયે કરું, પણ અહીં જગલ છે. રાતનો સમય છે. થોડી જ વારમાં દિવસ નીકળશે અને કેઈ નગરમાં પહોંચીને લગ્ન કરી લઈશું.”
બંને ચાલતાં રહ્યાં. દિતસ પણ નીકળી આવ્યા. સામે કઈ રાજમહેલ પર ફરકતી ધજાઓ દેખાઈ રહી હતી. ખાપરાએ ખુશ થઈને કહ્યું
રાજકુમારી ! જો ! સામે કેઈ નગર દેખાય છે. ત્યાં આપણે લગ્ન કરીશું.”
મખતુલજાદીએ ઘેડ રેકી દીધું અને બેલી– * “બસ, લગ્ન થઈ ગયાં ! હવે લગ્ન શું મારી લાશની સાથે કરશો ? તરસને લીધે તે માટે જીવ નીકળી રહ્યો
અરે તે હું હમણાં પાણી લઈને આવું છું. તું અહીં બેસ.”
હું અહીંયાં એકલી નહીં રહું, શી ખબર ફરી મારા પર કેઈ સંકટ આવી જાય.”
“સારું તો તું પણ ચાલ.”
રાજકુમારીની સાથે ખાપરે પાણુ શેઘવા લાગ્યો. ઘણી વાર પછી જંગલમાં એક ફ મળે. રાજકુમારીએ ઘોડે રેકીને કહ્યું
જુઓ, આ રહો કૃ ! હવે મને પાણી પીવડાવે.
