________________
અખતૃલજાદી
૨૭
હોય તે હું અત્યારે તૈયાર છું. જે મારી સાથે જ લગ્ન કરવું હોય તે એક વર્ષ સુધીની ધીરજ તમારે કરવાની જ છે. ધીરજનું ફળ ઘણું મીઠું હોય છે.'
બાદશાહે વિચાર્યું–જબર જસ્તી કરવી નકામી છે. નાજનને દિલને જીતવું જોઈએ. એક વર્ષ પણ પસાર થઈ જશે. ત્યાં સુધી બીજી પરીઓ સાથે દિલ બહેલાવીશ! એમ વિચારી બાદશાહે પિતાને નિર્ણય આપ્યો
પ્રાણેશ્વરી! તારી શરત માન્ય છે. રાત્રે અહીં આરામ કર. દાસીએ તારી સેવામાં રહેશે. કાલથી તારે માટે જુદા મહેલને બંદોબસ્ત થઈ જશે. દાનશાળા પણ ખૂલી જશે.”
આમ આશ્વાસન આપીને બાદશાહ પોતાના રંગ મહેલમાં પહોંચી ગયો. ત્યાં તેણે નાચ ગાનને પ્રબંધ કરાવ્યો હતો. વિચાર્યું તે એ હતું કે મનહૂલાદને જોડે બેસાડીને નગરની નાયિકાનું નૃત્ય જોઈશ અને પીશ પણ-ડું પ્યાલાથી અને થોડુ નવી નાજનીની આંખેથી. પરંતુ એકલાને જ આવવું પડ્યું. તેમની પરીક્ષા થઈ રહી હતી.
બાદશાહ એક મોટી ચોકી પર તકિયાના આધારે બેઠા હતા. બીજા સરદાર પણ નીચે પાથરેલા બિછાનામાં તકિયાના આધારે બેઠા હતા. સરદારની સામે ચાંદીના કટેરા મૂક્યા હતા.
ગૌહરબાઈ નામની સુંદર નાયિકાએ પોતાના હાથથી સોનાના કટોરામાં મદિરા રેડી અને બાદશાહને આપ્યો.
