________________
મખતૂલજાદી
“આ તે કયાં સંતાડયાં હતાં ? આને ગરે મૂકવાનું મન તે નથી થતું. આ તે તારી શોભા છે.
“સ્વામી ! જ્યારે હું મારા સૈનિકને ઊંધતા છેડીને નીકળી હતી ત્યારે સંતાડી દીધાં હતાં. હવે મારી શોભા તે તમે છે. આને તમે ગીરે મૂકીને આવો. શું હું તમને મજૂરી કરવા દઈશ ?”
સારૂં, જઉં છું.”
મોતીરામ ચાલ્યા ગયે અને કલ્રકેટની રત્ન ગલીમાં પહોંચે. એક આભૂષણ વેચનારની દુકાન પર એકદમ ખચકા. શેઠ ગ્રાહકની રાહ જોઈને બેઠા હતા. અને પાસે જ તેમને કર બેઠે હતે. મતીરામના સાદા સંન્યાસી વેશને જોઈને શેઠને નેકરે કહ્યું
“સાધુજી ! અહીંયાં તમારે લાયક કાંઈ જ નથી. કેઈ મીઠાઈની દુકાન પર જાવ.”
મોતીરામે કહ્યું
હું તે તમારા કામની ચીજ લાવ્યું છે. જોઈ લે, કદાચ પસંદ પડી જાય.”
શેઠના કાનમાં જાણે અમૃતનું ટીપુ ટપક્યું. તે ઊઠીને બેઠે થઈ ગયો અને બેલ્ય
“લા, લા. શું છે ?
મોતીરામે સખતુલજાદીનાં ઝાંઝર શેઠને બતાવ્યાં. શેઠ તેને મફતમાં જ પડાવી લેવા ઈચ્છતા હતા, કારણ કે તેને
