________________
૧૯૮
મખતૂરજાદી
જોઇશ. આજે તે તારા હાથની બનાવેલી રસેાઈ ખાઇશ.' મખતૂલજાદી હસી. વાતા કરતાં કરતાં અને કુંભારની પાસે પહેાંચ્યાં. કુભાર વાસણ બનાવી રહ્યો હતા. તેના ચાકડા એવી રીતે ફેરવી રહ્યો હતા, જેમ સમયનુ' ચક્ર હુંમેશાં ફરતુ રહે છે. અને કોઇને દેખાતું નથી. કુંભારણુ સ્ત્રીએ માટી ગુંદી રહી હતી.
તેમને માટી ગુઢતાં જોઇ માટીની એ ચેતવણી યાદ આવી ગઈ કે તમે મને શું ગુદા છે ? એક દિવસ હું તમને દબાવી દઈશ. તમે મારામાં મળી જશેા. કુંભારણેાએ લાલ-ભૂરા ર'ગની એઢણીએ આઢી હતી.
એ ચાર છેાકરાં પણ રમી રહયાં હતાં. બાળકા, સ્ત્રીએ બધાં મખતૂલજાદીને અત્યંત કુતુહુલથી જોઇ રહયાં હતાં. તે એટલું જ જાણતાં હતાં કે આ બંને પરદેશી છે. કુંભારનું ઘર નગરમાં પ્રવેશતાં જ પડતુ હતુ. તેથી પરદેશી માણસે ત્યાં રહીને પસાર થતાં હતાં.
જ્યારે માતીરામ અને મખતૂલજાદી કુંભારને ઘેર પહેાંચી ગયાં તા કુંભારણે પાતાની જાતે એક સાદડી એસવા માટે નાખી. અને બેસી ગયાં અને કુંભારની આંગળીઓનુ કૌશલ જોવા લાગ્યાં. પાતાના હાથેાની કુશળતાથી કેવી રીતે તે માટીને નવા નવા આકાર અને રૂપ આવી રહયા હતા ? કુભારે જ પૂછ્યું—
પરદેશી છે। ? નગર જોવુ' હશે ?”
