________________
સદયવસ-સાવલિંગ
બચાવી લીધી.”
વિનયી સદયવત્યે કહ્યું
“પિતાજી ! પિતા કઈ દિવસ પિતાના પુત્રનું અહિત નથી કરતા. તમારા દેશનિકાલમાં મારી કેટલી બધી ભલાઈઓ છુપાઈ હતી, એ તો તમે જોઈ જ રહ્યા છે. હું આજે જે પણ છું, તમારા પ્રતાપે જ છું.”
મહારાણે મહાલક્ષ્મીની આંખમાં ખુશીનાં આંસુ ભરાયાં હતાં. તેમણે બાળકની જેમ તેને પોતાની છાતીએ લગાડી દીધો. હવે રાજા પ્રભુવન્ને ઉજજયિનીના સિંહાસન પર સદયવલ્સને બેસાડો અને પોતે મુનિ બની ગયા. મહારાણી લક્ષમીએ પણ પતિનું અનુસરણ કર્યું. અને તેમણે પણ શ્રામણું દીક્ષા અંગીકાર કરી લીધી.
વીરકેટ નગરનું શાસન રાજપુત્ર વીરભાનુ અને વનવીર કરી રહ્યા હતા. તેમનાં લગ્ન થઈ ગયાં હતાં. લીલાવતી અને સાવલિંગા ઉજજયિનીમાં સદવસની પાસે હતી. બધાના દિવસે સારી રીતે વીતી રહ્યા હતા.
આ વાત તે ઠીક છે પણ જ્યાં સુધી મનુષ્યને ચેતવણી આપવા વાળું કેઈ ન હોય, ત્યાં સુધી રાજા-રંક બધા એક સરખા જ છે. મનુષ્ય મેહને નશામાં સૂતેલું રહે છે. પણ થોડાક તે જાતે જ ચેતી જાય છે અને બીજાને પણ ચેતવે છે કે મનુષ્ય શરીર શા માટે મળ્યું છે.
બોગમાં ઘણા લોકો એકઠા થયા હતા. મહાજ્ઞાની
