________________
૧૮૬
મખતૂલજાદી ભાગી જાઉં ?
આટલું મોટું જંગલ છે. સમય પણ રાતનો છે. એકલી જાઉં તે સુરક્ષા? હા, સુરક્ષા તે જરૂરી છે. હું પણ તે અબળા છું. વળી મારો જન્મ પણ તે એક અપ્સરાની કૂખે થયો છે. આ સુંદરતા પણ ઘણું ખરાબ છે. એકાકિની નારી માટે તે અભિશાપ જ છે.
હા, પુરુષને વેશ પહેરીને જઈ શકું છું. પણ મારી પાસે પુરુષ વેશનાં સાધન શું છે? માર્ગને ખર્ચ પણ મારી પાસે નથી, એ બધું મારા સંરક્ષકની પાસે છે. તેની કોઈ ચિંતા નથી. મારાં આભૂષણો કિંમતી છે. તેનાથી કામ ચાલશે. પરંતુ પુરુષ વેશ કેવી રીતે બનાવું?
સંકલ્પ પાકકે હોય તો સાધન આપ મેળે મળી આવે છે. પૂર્ણપુરીની રાજકુમારી મમતુલજાદી ધીરેથી ઊઠી. એક ઊડતી નજર તેણે સૂતેલા અંગરક્ષકે ઉપર નાખી. એક અંગરક્ષક સૈનિક ઉઘાડા માથે પાઘડી પર માથું રાખીને સૂઈ રહ્યો હતો. જંગલમાં તકિયા ક્યાંથી આવે? કઈ કેઈ પોતાના હાથન તકિયા બનાવીને સૂઈ રહ્યા હતા.
રાજકુમારીએ એકદમ સૂતેલા સૈનિકના માથા નીચેથી પાઘડીને તકિયે કાઢી લીધો અને પોતાના માથા પર બાંધી દીધા પછી તેની આંખેએ શોધવાનું શરુ કર્યું. કોઈની ઢાલ ઊઠાવી, કેઈની તલવાર લઈ લીધી. કેઈનું અંગરખું અને ચાદર ઉઠાવ્યાં. ચાદર વડે મરદાનગી ધોતિયું બાંધ્યું. કમરપટ્ટો
