________________
૧૬૦
થયા.’
સયવસ-સાવલિ ગા
રાજલક્ષ્મીએ આગળ કહ્યું –
‘ભદ્રે ! આ વિનાશલીલા તે તપસ્વીની છે. તેણે રાજા રાણીને મારી નાખ્યાં. પ્રજાજનને પણ માર્યા. જે ખા હતા તે ભાગી ગયા. નગર વેપાન થઈ ગયું. એક વખત અરીયાં ઘણી જ હલચલ રહેતી હતી. આજના વીરપુરને જુએ. કેવું ભનાયક છે ? પણ હું કયાં જાઉં ? હવે તે તમારા શરણે છું. અત્યાર સુધી અનાય હતી. હવે તમે નાથ મળી ગયા. હું સનાથ થઇ ગઇ.’
રાજલક્ષ્મીએ સયવત્સને સતાડેલા ધન-ભંડાર બતાવ્યા અને માલી
‘હવે હું તમારી લક્ષ્મી બનીને રહીશ. મારે માટે બધાય રાજા એક સરખા. વીરપુરના નંદ રાજા મરી ગયા તા અહીંના બીજા રાજા તમે થશે.
સયવસે ધનને હાથ લગાડયા અને ખેલ્યા
મેં આને ગ્રહણ કરી લીધું. હવે તું મારી થઈ. પણ હવે તા હું પ્રતિષ્ઠાનપુર જઈ રહ્યો છું. પછીથી આના વિધિસર સ્વીકાર કરીશ અને ત્યારે આ નગર પણ વસાવીશ.’
આશ્વસ્ત બનીને રાજવૈભવની અધિષ્ઠાત્રી દેવી અતાઁન થઇ ગઈ. સાલિગાને લઇને સયવત્સ પ્રતિષ્ઠાનપુર તરફ ચાલી નીકળ્યા. પાછી મહિનાની યાત્રા. પણ હવે
