________________
૧૬૨
સદયવત્સ-સાવલિંગ એક બહેને સમયના માર્યા પિતાના ગરીબ ભાઈને ઓળખ[વાની ના પાડી દીધી હતી.
તે ? સાવલિંગાએ પૂછયું. સદયવત્સ બે
કાલે સવારે હું એકલો જ પ્રતિષ્ઠાનપુર જઈશ. મારા અને તારા માટે વસ્ત્ર અને આભૂષણોને પ્રબંધ કરીને આવીશ. ત્યારે આપણે બંને સાથે રાજભવન જઈશું.”
તમારે શું ? કયાંક ફસાઈ ગયા તે ફસાઈ ગયા. હું અહીંયાં ક્યાં સુધી લટકી રહું ? એક શરતે જ જવા દઉં કે જે પાંચ દિવસ પછી નહીં આવે તે છઠ્ઠા દિવસે હું ચિતામાં સૂઈ જઈશ.”
“સારું, હું પાંચમા દિવસે ચોકકસ આવી જઈશ.”
સદયવસે આશ્વાસન આપ્યું તે સાવલિંગા આશ્વસ્ત થઈ ગઈ. બીજા દિવસે વહેલી પરોઢે જ સદયવત્સ પ્રતિષ્ઠાનપુર જવા ચાલી નીકળ્યા.
રસ્તામાં તેને એક કુંઠિયે મળે. તેના કાન કપાયેલા હતા. હાથ પણ કપાયેલા હતા. વર્લ્સે મેં સંકેપ્યું. દુર્ગધ અપશુકન થઈ ગયા. કોણ જાણે હવે કામ કેવી રીતે થશે? આ ડુંડિયે કયાંથી આવી ગયે ? વત્સ રસ્તે છોડી દિધે અને બીજા રસ્તેથી નગરમાં જવા લાગ્યો. હુંઠિયે સમજી
