________________
સાદયસ-સાવલિંગ
સદયવત્સ પોતાની સાસરી પ્રતિષ્ઠાનપુરની નજીક પહોંચી ગયો. નજીકના ગામમાં બંને એક ભટ્ટને ત્યાં રહી ગયાં.
રાતને એક પહોર વીત્યે હતો. સદયવલ્સ અને સાવલિંગા બે જ જાગી રહ્યાં હતાં. સદયવસે કહ્યું
પ્રિયે ! આપણે પ્રતિષ્ઠાનપુરની નજીક જ છીએ, પણ જઈએ કેવી રીતે ? આપણા બંનેનાં કપડાં મેલાં છે. આભૂષાના નામમાં માત્ર વીંટી જ છે. આવી દશામાં આપણને કોણ ઓળખશે ? લોકેમાં તે સારાં કપડાંની જ પ્રતિષ્ઠા ગણાય છે.”
‘પણ મા બાપ માટે તે મેલી ઘેલી પુત્રી પણ પ્યારી હોય છે. સાવલિંગાએ કહ્યું- “શું મારા પિતા અને તમારા સસરા મહારાજ શાલિવાહન આપણને સન્માન નહીં આપે ??
સત્યવત્સ હસ્યો અને બોલ્યો
પ્રિયે ! લગ્ન પછી છોકરી પારકી થઈ જાય છે. છોકરીની સાસરીથી જ તેની પ્રતિષ્ઠા છે. આપણે આવા જઈશું તે કહેશે-દીકરી અને જમાઈ આવી દશામાં આવ્યાં ? મારૂં નાક કાપી નાખ્યું. દરબારીઓ પણ નાક મેં સંચશે. સમયને ફેર એવો હોય છે કે ધનવાન ઘરમાં પરણાવેલી ૧૧
