________________
૧પ૯
સદયવત્સ-સાવલિંગ છે. હું ઉડતાં પંખીને ઓળખું છું. આ ઢોંગી છે. લુચ્ચું શિયાળ છે. એમ જ પોતાનો પ્રભાવ પાડવા માટે આ પાખંડ રચ્યો છે.” તાપસે પોકાર કર્યો– “વાયદાતા ! ન્યાય કરે. આ દુષ્ટ મને બદનામ કરે છે. હું સ્ત્રીના પડછાયાથી પણ દૂર રહું છું. વેશ્યા મજાક કરવાની ખૂબ શોખીન હતી. તે વ્યંગમાં બોલી તે તાપસજી ! સ્ત્રી વગર તમે કેવી રીતે આવ્યા ? તમારા પિતાજી પણ બ્રહ્મચારી હશે ?”
“ભદ્ર !” નંદ રાજાએ વેશ્યાને ઠપકો આપ્યો અને તપસ્વીને કહ્યું-તમે અમારે ત્યાં રહો. આ વેશ્યાને તે હું કાલે શિક્ષા કરીશ. નંદ રાજા તપસ્વીની પરીક્ષા લેવા ઇચ્છતા હતા. તેમણે પોતાને ભાવ કેઈના ઉપર પ્રગટ ન થવા દીધો.
જે ઓરડામાં તપસ્વી સૂતો હતો. તેમાં રાણું દૂધ આપવા ગઈ અને બોલી કોઈને ખબર નથી, હું તમારા માટે દૂધ લાવી છું.” તદ્દન એકાંત હતું. તપસ્વી કામાતુર થઈ ગયે. ભૂખ્યા વરુની જેમ તે રાણી પર ત્રાટક્યો. રાણીએ બૂમ પાડી. નંદ રાજા ત્યાં જ છુપાઈ રહ્યા હતા. તેમણે તલવારના એક જ ઝાટકે તપસ્વીનું માથું ઉતારી નાખ્યું. પાખંડી મરી તે ગયે પણ મર્યા પછી અસુર
