________________
૫૬
સતી બેસાલા-૨
રાજકુમારના વેશમાં શણગારાઈને એક દિવસ કુંવર ગંગાસિંહ પિતાની જુની જગ્યાને જોવા ગયે, જ્યાં તે ગાયે ચરાવતાં રાજા બનવાની રમત રમતું હતું. જે વડના ઝાડ નીચે ચબૂતરાના રૂપમાં તેનું સિંહાસન બન્યું હતું, ગંગાસિંહના મનમાં આજે અચાનક જ તેને જોવાની ઈચ્છા પ્રબળ થઈ ઊઠી. ગંગાસિંહ વનમાં પહોંચે. પશ્ચિમ દિશા લાલ થઈ રહી હતી. સૂર્ય ડૂબી રહ્યો હતો. વડના વૃક્ષના થડ આગળ બેઠાં બેઠાં પોતાના વીતી ગયેલા જીવન વિષે ગંગાસિંહ વિચારવા લાગે. હું અહીંયાં બેસીને ગાયો ચરાવ્યા કરતો હતો. ગાયો તે પોત પોતાની મેળે ચરતી રહેતી હતી. હું અહીંયાં બેઠે બેઠે રાજા બનીને નાટક કર્યા કરતો હતો. એવી રીતે જ સમય બદલાઈ જાય છે. આ વડ તો રહેશે જ, પણ મારી રાજસભા હવે અહીં નહીં મળે. પછી વિચાર બદલ્યો તે બંસાલા પર જઈ અટક્યો. આ બંસાલા કેણ છે મારી ? કઈ દાસી શું આટલો પ્રેમ કરી શકશે ? જેવી રીતે પતિવ્રતા સ્ત્રીઓ પોતાના પતિની સેવા કરે છે, એવા જ તન મનથી તે મારી સેવા કરે છે. મારૂં કઈ પણ કામ કઈ બીજી દાસીને કરવા જ નથી દેતી. એક દિવસ માએ તો હસીને કહ્યું હતું-બંસાલા ! તું તે મારા ગંગાસિંહ કરતાં ઘણી મોટી છે. જે સમાન ઉંમરની હોત તો હું તને જ મારી વહુ બનાવી દેત.” સાંભળતાં જ બંસાલા શરમથી લાલ થઈ ગઈ. પછી તેની
