________________
સતી બેસાલા-૨
નદી-નાળાં પર્વત પાર કરતાં કરતાં એક વનમાં ફસાઈ ગયે. ગંગાસિંહ ક્યાં જવું છે એ બધું ભૂલી ગયો. વનમાં રસ્તો શોધવા લાગ્યું. ત્યાં તેને એક વૃદ્ધ મળી. કમર જાણે ધનુષ હતી. ગંગાસિંહે પૂછ્યું
“માજી ! તમે આ વનમાં કેવી રીતે આવી ફસાયાં ? અહીંયાં શું કરવા આવ્યાં હતાં ? હું તે ફસાયે પણ તમેય ફસાયાં ?”
વૃદ્ધા બેલી
બેટા ! મારૂં ઘડપણ તે તું જોઈ રહ્યો છે. ક્યારેક હું પણ જવાન હતી. આજે મારી જુવાની ખોવાઈ ગઈ છે. તે ખેવાઈ ગયેલી જુવાનીને શોધી રહી છું.”
ગંગાસિંહ બે
માજી ! આ તમે શું કહે છે? આ ઘડપણ જ એવું છે જે એક વખત આવ્યા પછી જતું નથી. જુવાની કયારે કોઈની પાછી આવે છે ? યુવાનીમાં તે બધા એ જ વિચારે છે કે આપણે તે યુવાન જ રહીશું. કયારેય ઘરડા નહીં થઈએ. કોણ જાણે જુવાની ક્યાં જતી રહે છે ? આવો છે આ સંસાર
માજી ! આ મારા ખભા પર બેસી જાવ. જ્યાં સુધી મારી જુવાની છે ત્યાં સુધી તે ઘરડાની સેવા કરી
