________________
૧૪૬
સદયવત્સ-સાવલિંગા
ઉજજયિની રડી. બધા રડય. સદયવત્સ બધાને યાર હતો. નગરીને પ્રણામ કરીને બને વન તરફ ચાલી નીકળ્યાં. તેઓ હતાં અને તેમનું ભાગ્ય તેમની સાથે હતું.
ઠ-શીતળ છાંયે, સઘન વન. પ્રચંડ ગરમી. સદયવસ અને સાવલિંગા ઝાડના છાંયડાની નીચે બેઠાં હતાં. તરસને કારણે સાવલિંગ શીતળ છાંયડાનું સુખ પણ નહોતી ભેગવી શકતી. હોઠ પર જીભ ફેરવતાં બેલી
અહીંયાં પાણી ક્યાં મળશે ? ઘણું સખત તરસ લાગી છે.” સદયવત્સ ઊઠો અને બેલ્યો- “કયાંકથી તો મળશે. તું બેસ. હું હમણાં લઈને આવું છું.” સદયવત્સ ચાલતે નીકળી પડ્યો. ફલલ, ફલલ ફલલ-અવાજ આવ્યું. અરે કયાંક પણ વહી રહ્યું છે. ઝાડીની મધ્યમાં એક ઝરણું ફૂટી રહ્યું હતું. ઘણું ચાખું પાણી હતું. નીચે નાના નાના પત્થરના ટુકડા હતા. પાણી એવું પારદર્શક હતું કે સોય ના તે પણ ચમકવા લાગે.
વસે પાંદડાં તેડયાં. સૂકાં તણખલાં લીધાં. પાંદડાંને વિધ્યાં અને પડિયે તૈયાર થઈ ગયે. - તે પાણી ભરવા લાગ્યો અને અવાજ આવ્યો– “ઊભા રહે.” વત્સ ચેંકી ગયા. પાછા ફરીને જોયું તે એક વૃદ્ધા
