________________
૧૫૪
સદયવસ-સાવલિંગા
સદયવત્સ અને સાવલિંગા એક પહાડી ગુફાની પાસે પહોંચ્યાં. ગુફા પથરથી ઢંકાયેલી હતી. પથરને ખસેડીને. નિર્ભીક અને સાહસી દંપતી ગુફામાં પ્રવેશી ગયાં.
ગુફામાં પાંચ ચાર બેઠા હતા. આ પાંચેય અદષ્ટાંજન, સંજીવની, રસસિદ્ધિ વિગેરે વિદ્યાઓના જાણકાર હતા. સદયવલ્સની સાથે સાવલિંગાને જોઈ તો તેમનું મન ડેલી ગયું. વિચારવા લાગ્યા કે એકલો છે. ઝુંટવી લઈએ. શું કરી લેશે ? પછી વિચાયું-ચોર છીએ તો શું ન્યાય ન કરીએ ? ન્યાયથી લઈશું. એમ વિચારી પ્રસ્તાવ મૂ-જુગાર રમે.
' “જુગાર રમીશ. ઘણા દિવસોથી નથી રમે. પહેલાં રમતો હતો. બાજી શાની હશે ?'
“મસ્તકની. પાંચેયે કહ્યું–જે હારશે તે પિતાનું મસ્તક આપશે.”
બંને પક્ષ જામી ગયા. વત્સની પાસે દેવીએ આપેલા પાસા હતા, તેથી તે જીતી ગયો. ચરોએ મસ્તક ઝુકાવી દીધું-“અમારું માથું કાપી લે.”
ના ભાઈ ! હું ક્ષત્રિય છું. રક્ષા કરવી એ મારી જાતિને ગુણધર્મ છે, સ્વભાવ પણ છે. હું ખેલાડી છું. રમત રમું છું. પણ કોઈને દુઃખી કરવાને મારો ધર્મ નથી.”
